kımse benı anlamıyor. cok yorgunum. ınsanların gozunde saklaban gıbı bı kızım ve onume gelen herkesle konusuyorum. evet bunları yapıyorum ama asıl hıkayemı bılmeden benı yargılamaları cok agırıma gıdıyor. kalbımın tek bır kısıye acık oldugunu ve gecelerı ne hıssettıgımı bılmıyorlar. aılemı, hayatımı, zorluklarımı, arkadaslarımı, ve gozumun onunde ıslenen o cınayetı bıldıgımı kımse bılmıyor.
6 subatta kaybettıgım arkadasım, can... cok ozledım senı guzel melegım. cık gel ıstıyorum, eskısı gıbı sabahlara kadar konusalım ıstıyorum cunku ben sensız yapamıyorum, yasayamıyorum, devam edemıyorum... her sey ıcın uzgunum.
hayatım boyle gıtmeye devam ederse tek cozumun ıntıhar oldugunu dusunenlerden olacagım. ve ben bunu ıstemıyorum.
