Hayatı anlayamamakla ilgili sağlam bir kanıya vardım. Çözmek için ,kılımı bile kıpırtadamayacak kadar yorgun olduğumu da farkettim ,bu sıralar. Hayat neşeli insanlara göre fazla sahte. Neşe insanların en çok ulaşmak istedikleri bir amaç halini almış...
Ama kimse kendini mutlu etmeyi beceremiyor. Bu misyon ,başkasının eline bırakılmış. Kendini mutlu edebilen insan sayısı, Bir elin parmağını bile geçmeyecek kadar az. Toplumsal yaşamak zorunda kalmak, kurallar, ön yargılar insanların içindeki çoşkuyu almış. Mutlu olmak için yaşamıyor kimse!
Başkalarının enerjileriyle besleniyoruz. Onların enerjileri bize güc verirken. Onlardaki enerjiyi tükkettiğimizin farkına varamayacak kadar da körleşiyoruz bazen. Mutlu insanların giderek asosyalleşmesinin sebebi de bu olsa gerek....