Bir an geliyor, işte o an kendimi koyduğum yerde bulamıyorum. Kimseye soramıyorum da. Ağzımı açıyorum, sesim çıkmıyor. Bağırmak istiyorum. Kötü bir rüyanın içindeyim çünkü. Bağıramıyorum. Nefes alamıyorum, kıpırdayamıyorum. Öylece bakıyorum. İşte o an yavaş yavaş öldüğümü anlıyorum. Çünkü insan bazen ruhunda açılan yaradan da ölür.