Player8118

Gecen her dakikamin pismanligini icimde tasimam normal mi? Ölecegim ana saniye saniye yaklasirken hayatimi bos geciriyor oldugumu bilmek beni uzuyor. Herkesin kucuklugunden beri icinde olan dunyaya bi iz birakma istegi, buyudukce azaliyor cogu zaman. Kucuklugumu ozluyorum o yuzden. Hic bir sey bilmedigim zamanlari, her an mutlu oldugum zamanlari, gelecek korkusu tasimadan guldugum zamanlari... en cok sonuncusunu ozluyorum ama. Asla geriye donemeyecek olma dusuncesi beni her seyi birakip anin tadini cikarma istegimi kabartiyor. Fakat gelecekte bundan da pisman olabilecegimi dusununce hicbir sey yapasim gelmiyor artik... sanirim hic degismeyecegim

Babamın kalp ilaçlarına göz diktim sjsjsjsj hepsinden bir avuç içesim var

Bugün bulutlar benim yerime ağladı... Yağmuru seviyorum

Çok yoruldum.. Anlatamadığım gerçekler kafamı dolduruyor. Halbuki aileme haykırmak isterdim onlar gibi olmadığımı, farklı olduğumu.. Bugün de sessizdim işte. Onları kaybedecek cesaretim yoktu işte. Bugün de aslında olmadığım birini yaşadım işte.

Sadece eğlenmeye ihtiyacım var yoksa aklımı kaybedeceğim..

ölüme bir adım daha, sonra bi adım daha ve evet uçurumun kenarındayım. çok heyecanlıyım son adım için. arkaya bakıyorum ailem, çok sevgili arkadaşım şeytan... ben atlamasam o itecek beni en dibe. önüme dönüp ellerimi iki yana açıyorum kanatlanacakmışçasına... ve salıveriyorum kendimi, hep hayalim olan şeyi gerçekleştiriyorum; ben uçuyorum...