Ölü Ozanlar Derneği’ni izledim… çok mutsuzum. Ortaokulda kitap yarışması için aldırdıklarında okumuştum ilk kez ve hoşuma gitmişti ağladığımı bile hatırlıyorum. Filminin olduğunu gördüğümden beri de izlemek istiyordum hep ama bir türlü izleyememiştim aklımdan çıkmıştı belkide. Ve şimdi üniversiteliyim üzerinden yaklaşık 7 yıl geçmiş, kitabından hatırladığım sadece buruk bir gülümsemem varken filmini izledim… İzledikçe kitabını hatırladım sonunu unutmuşum ama ilk okuduğum an gibi üzüldüm. Neil bu hikayenin kurbanı oldu nedeni de sadece hayallerinin peşinden gitmek istemesiydi.. Knox’un aşkının peşinden gitmesi de çok hoşuma gitti sonlarının iyi olduğunu düşünüyorum. Todd’un içindekini açığa çıkarması ve kendini keşfetmesi, Charli’nin sevgili Novanda’mın sonda her şeyi riske alıp kendini belli etmesi ve hele atılıcağını bile bile Cameron’a o yumruğu çakması çok çok hoşuma gitti. Pitts ve Meeks’in de destekleri çok güzeldi. Neil’im.. çok da yakışmıştı çok da güzel oynamıştı tiyatrosunu ben gurur duyuyorum. Sonda babasına kendisini anlatmaya çalışırken söylese de bir şeyin değişmeyeceğini anladığında ve sadece “nothing” demesi beni kahretti. En çok üzüldüğüm yerlerden biriydi… Ve Keating. Sondaki çocukların sıralara çıkmalarından sonraki o gülümseyişi öyle çok gurur içeriyordu ki :,) Çocuklara kendilerini, dünyayı fark etmelerini sağlayan, her şeyin dersler olmadığını gösteren mükemmel bir hoca :)
Çok sevdim tekrardan. Filmden sonra oyuncuları da araştırdım Keating ölmüş.. ona ayrı üzüldüm. Tabii bi an filmin 1989 da çekildiğini unutmuştum :,) diğer çocuklarda yaşlanmış ama hâlâ aynılar. Of her şeyiyle çok güzrldi
