Polarisemektuplar

Sanırım büyüdüm.

Ruhumun içinde bir ben daha var sanki. Erişemiyorum ona. Nasıl hissetmem gerektiğini ne hissettiğimi bilmiyorum. Sadece çok korkuyorum. Hayattan ve bana yaşatacaklarından. Oturup ağlamak istiyorum saatlerce. Ruhum canımdan çıkana kadar. Kafam çok dolu ve bir o kadar da boş. Ben artık yaşamak istiyorum. Koşmak özgürce. Şöyle bir oh be diyebilmek. Ruhum öylesine yorulmuş gibi ki. Yük olmuşum sanki herkese, herşeye, ve hatta dünyaya bile. Öylesine bomboşum, öylesine yorulmuşum, öylesine kanatlarım kırılmış yetmemiş sırtımdan çekip çıkarılmış gibi hissediyorum. Tedavisi varmış da artık yokmuş gibi. Öyle. Kendimi seviyor muyum bilmiyorum. Sevmiyorum diyemem belki. Ama bazen öylesine nefret ediyorum ki senden. Evet senden. Bunu yazan parmaklarından. Hastalıklı zihninden. Saçma sapan düşüncelerinden. Ben yoruldum senden Zeynep. Sen artık taşıyamadığım bir beden gibi üstüme yapışmışsın sanki. Öylesine bıktım ki senden. Seni yaşamaktan. Bazen diyorum ki keşke sen olarak doğmasaydım. Ayşe olsaydım, Fatma olsaydım, mutlu olsaydım. Mutlu hissetmeyi öğrenseydim. Kendimi mutlu edebilmeyi, şu çaresizlikten kurtulmayı, bir kurtarıcı beklemeyi bırakmayı öylesine isterdim.

İnsanlar sürekli çok güçsüz olduğumu, kararlarımın arkasında durmadığımı ve onlar için çabalamadığımı söylüyor. Kimse merak etmiyor bir şeyleri. Ben yaşamaktan ölesiye yoruldum, ölesiye nefret ettim. Hayatımın her mutluluğu zehir edilirken de, sürekli baskılanırken de, yargılanırken de hep sustum. Çok korktum. Çok korkuyorum. Yediğim hakaretlerden, sözlerden. İnsanlara o kadar çok yalvardım ki yardım etmeleri için. Defalarca psikoloğa gitmek istediğimi söyledim, defalarca iyi olmadığımı. Aklımda tilkiler dolandığını bu tilkilerin bir gün boynuma da dolanacaklarından korktuğumü. Ölesiye korkuyorum. Ama kimsenin umurunda değil. Yaşayamıyorum ben. İsteyerek, zevk alarak hissederek. O kadar çok yardım dilendim ki artık bırak düştüğüm yerden kaldırmayı kendim kalkamadığım için hor görülmeye başlandım. Evet ben artık bu hayata dayanamıyorum ve bunun sebebi de benim. Çok korkuyorum yanmaktan. Çok korkuyorum. Korkmasaydım belki bir saniye dahi düşünmezdim tilkilerin kuyruklarının boynuma dolanmasına izin verirdim. Ben çok korkuyorum. Ölmekten ve yaşamaktan. Gittiğim her yerde bir nesne arıyor gözlerim bir şey beni bu hayattan çıkarması için. Yemin ederim ki istemiyorum bunu. Yemin ederim ki kendime engel olamıyorum. Ben artık çok yoruldum. Artık o kafamdaki tilkilere engel olamamaktan korkuyorum. Ellerim bileklerime her gittiğinde makası saçlarıma çıkartıp tutamlar kesiyorum. Ben çok korkuyorum yaşayamamaktan

Şiir mabedi 1k oldu. Bunun için teşekkür ederim. Birilerinin sesimi duyması huzur verici.

Kör makas bileklerine her yaklaştığında kalbim tekledi, yüreğim yetmedi ve makas saçlarıma çıktı. Makas her bileklerine gittiğinde saçlarımı kestim. Sorarlar saçların neden kısa diye.

Bazen insanlar gider ve bu hayatımızda çok büyük bir boşluk açmış gibi hissederiz. Açılan boşlukların nasıl dolacağını düşünmek günlerimizi, gündüz ve gecelerimiz alır bizden. Oysa belki defalarca duyduğumuz o kanun yine kendini işler. Hayattaki bütün boşluklar dolar bütün delikler rengarenk iplerle yeniden dikilir. Belki günler, aylar, yıllar sürer ama her giden fazlasıyla geri gelir. Bugün benim doğum günüm bir kaç gün önce içimdeki bütün duygularla arkadaşlarıma veda ettim. Eski arkadaşlarıma. Ve bugün yine ben yeni arkadaşlarıma yeni hayatıma merhaba dedim. Hayatımda ilk defa böyle önemsendiğimi hissettim bir doğum günümde bu hissi bana yaşatan insanlar ne olursa olsun hep kalbimin bugününde kalacaklar çünkü oraya imzalarını attılar. Yeterince iyi bir insan olmadığımın bilincindeyim. Herkes gibi kendi zevklerimin, duygularımın mahkumuyum. Ama bütün bunlara rağmen birileri ben doğduğum için mutlu olduğunu söylüyor. Bilmiyorum. Kendimi çok mutlu hissetmem suç mu? Bilmiyorum sadece onları seviyorum. Beni sevdikleri için onlara minnettarım, bende sevilecek ne buldular bilmiyorum ama umarım onları hayal kırıklığına uğratmam ve bende sevdikleri şeyi kaybetmem hiçbir zaman. Polaris gökyüzünden beni izlediğinin farkındayım benim küçük mektup arkadaşım, onları bana unutturma olur mu çünkü onları unutmak bütün iyiliklerimi öldürür.

Merhaba. Uzun zamandır yazmıyorum buraya galiba. Hepimiz için zor bir dönem sanırsam. Kış bu defa kardan adamlar yerine karamsarlıkla aklımda kalacak galiba. Bazı arkadaşlarımı kaybettim ve bazı arkadaşlıklar edindim. Bunu da tecrübe ettim. Ve yine yazmaya geldim birşeyleri. Şimdi yayımladığım bölüm hiç içime sinmedi ama öylesine yazmak istedim. Belki birileri okur da yaşama enerjisini tazeler. Umarım sevdiklerinizle birlikte güzel bir yıl geçirirsiniz. Yeni yılınız kutlu olsun şimdiden. Hoşçakalın 
          
          

Şiir Mabedi' nin yeni bölümü "Balkon" yayında. Bu şiiri bugün doğum günü olan biricik çiçeğime ithaf ediyorum zaten şiiri de kendisine yazdım. Bir kez daha iyi ki doğdun seni seviyorum ❤️

Uzun zaman sonra 'Şiir Mabedi' ne yeni bölüm yayınladım. Burda kimse var mı bilmiyorum. Ama bunun önemli olmadığına karar verdim. Yazmak istiyorum ve yazıyorum. Bu beni rahatlatıyor. İnsanların takdirini kazanmak da elbette ki çok güzel bir şey ama bunun için yazmayı bırakmak istemediğime kart verdim. Bu şiir kitabını tamamlamak istiyorum. Ve sevdiğim insanlara teşekkür etmenin yollarından birinin de onlara şiir hediye etmek olduğunu düşünüyorum. Bu yüzden bir süre daha yazacağım. Her zamanki gibi yüzünüzde biraz bile gülümseme oluşmasına sebebiyet verdiysem ne mutlu bana. Hoşça kalın ❤️

Şiirlerime bakmanızı çok isterim
          https://www.wattpad.com/story/248525099