Canım böylesine yanmamıştı. Yemin ederim böyle acı çekmemiştim, acılarımın büyüklüğü hep tırnağın etten ayrılması türdendi bugünse biri yüreğimi gövdemden çekip almışçasına canım acıyor. Yine bir ölü var kalbimde hislerimden öte benimle bütünlenmiş birinin cesedi öylece uzanıp yatıyor göğsümde. Kabullenemedim. Katili bendim, ama uğurlayamadım. Delirdim. Onu yok etmek aklımı kaçırmaktı. Cenazesini kaldıramadım hala ve o her geçen gün daha da kalbime ağırlığını bırakıyor. Bu cesetle nasıl baş edeceğimi bilmiyorum. Dahası hiçbir şeye inancım kalmadı, o kadar güçsüz, hiçbir şeye tahammül edemeyecek, adım atmaya korkan ucubenin tekiyim ki. Hiçbir sorunla baş edemeyen acizliğin somut haliyim. Şarkılar bile yaralarıma iyi gelmiyor artık. Bana iyi gelen tek şeyi yok ettim belki de bundan sonra yaşayacağım tüm acıları hak ediyorumdur. Bunun için kendimi asla affetmeyeceğim ama seni de affedemem. Beni bu hale getiren kimseyi affedemem. Lütfen pişman olmayın gurur duyun eserinizle, bana o korkağın asla tenezzül edemeyeceği ölüm cesaretini verdiğiniz için gurur duyun.
