_🌓_

Aynaların içinde küçük bir kız çocuğu büyüttüm; Gözlerini ormanın içine hapsettim ve yönünü güneşe çevirdim. Saçlarına beyaz güller koydum ve iyi dileklerimi sundum. Gökkuşağının renkleriyle onu boyayıp bütün korkularını bir kutunun içine koyup kilitledim.

Akrep ile yelkovan birbirlerini takip ederken, arada kalan zaman can çekişti. Güneş hıçkırıklara boğuldu. Gökyüzü karanlığa teslim oldu ve karanlık tüm renkleri yuttu. Yıldızlar korkuyla bulutların arkasına gizlendi ve cennetten düşen melekler, cehenneme sığındı; İyilik ve kötülük birbirlerine karıştı ve yıkım doğdu.

Tanrı izledi ve şeytan gülümsedi.

Aynalar paramparça olup etrafa saçıldı, küçük bir kız çocuğu zihnimde kayıplara karıştı ve saçlarına ölümün rengi boyandı; Kutu açıldı, korkular serbest kaldı. Bir yazarın kaleminden, satırlarının arasına bulaştı ve canavarlar ortaya çıktı; Küçük kız şimdi bana gülüyor, bana bakıyor; benimle konuşuyor ve beni hissediyor... Zihnim, onun emrine amade, kalemim elimde, canavarlar karşımda ve şeytan ile melek, arkamda ve soluğumda... 

Ve yıkım, o, şimdi iki dudağımın ucunda...

Ben seni yıkabilirim.
Ben seni yok edebilirim.
Ben seni onarabilirim.
Ve ben seni var da edebilirim...

Peki ya sen, benim tarafımdan yıkılıp yok edilen; onarılıp var edilen kişi... Sen buna ne diyebilirsin?

_🌗_

Twitter:  https://twitter.com/qteangg
Instagram:  https://www.instagram.com/qteang/