Cześć.

Nie podam swojego prawdziwego imienia, ale jeśli chcesz się do mnie odezwać to możesz mówić na mnie Madzia. Nie wiem dlaczego, ale zawsze podobało mi się to imię. Moje prawdziwe jest takie zwykłe. 

Niby mam przyjaciółkę, ale czuję, że, nie mogę się jej zwierzyć ze wszystkiego. Prawie nic nie mogę jej powierzyć. Wydaje mi się, że wogle jej nie obchodzę, a nie mogę wygadać się nikomu innemu. Zawsze kiedy wychodzimy z naszymi kolegami traktują mnie inaczej, gorzej. Kiedy się odzywam wydaje mi się, że traktują mnie jak powietrze i najlepiejby było gdybym nie odzywała się ani słowem.

Niby mam pełną rodzinę i nie robią mi krzywdy, ale czuje, że mnie nie rozumieją. Czuję, że ich zawodzę. Czuję, że do nich nie pasuję. Czuję, że lepiej byłoby gdybym zniknęła, że byliby szczęśliwsi, ale ja nie potrafię zakończyć mojego życia. Poprostu się boję.

Niby niczym się nie wyrużniam, ale zawsze, gdy przechodzę przez ulicę wydaję mi się, że patrzą na mnie z obrzydzeniem.

Nie mogę nosić krótkich spodenek, przez blizny na udach.

Kiedyś miałam dwójkę przyjaciół w internecie, ale oni się mną znudzili równie szybko. Nie jestem jakąś niezwykle bogatą, bardzo interesującą dziewczyną, albo chłopakiem. Zdaje mi się, że gdybym była chłopcem większość osób chciałaby się ze mną zadawać.
Jestem zwykłą dziewczyną z problemami. Nikt nie widzi jak krawię w środku.

Chciałabym mieć osobę, której mogłabym się wygadać. Nie musiałaby dużo się odzywać. Wystarczyłoby aby słuchała. Chciałabym poczuć, że mam kogoś, komu zależy na mnie chociażby w małym stopniu i wiedzieć, że nie robi sobie ze mnie żartów, tylko poprostu jest. Chyba najmniej boję się internetowych przyjaciół, bo nie wyśmieją mnie w twarz, chociaż przywiązuje się równie szybko i to jest kolejna z moich jebanych wad.

To i tak nie wszystko. Skrywam wiele sekretów, których nie mogę tu wyjawić, ale cieszę się, że przeczytałeś do końca.

Możesz do mnie napisać jeśli chcesz... 

~Madzia