ᵈᵉᶠᵉᵃᵗⁱˢᵐ

Dlaczego bez aktualizacji wattpad decyduje się zmienić ikonkę i zaburzyć porządek panujący na moim panelu? (Mam aplikacje ułożone kolorystycznie) 

Moja ulubiona Czarnogóra poszła śladami polskich preselekcji i umiejscowili ninę na drugim miejscu. To chyba nie jest najlepsza wiadomość na rozpoczęcie sezonu preselekcji.

Chciałabym mieć tak szerokie horyzonty jak gust muzyczny: rano Muse, po południu Keane, przed wieczorem Marina, wieczorem junior eurowizja, a nocą rammstein.
          
          A, i piszę kilka książek jednocześnie, one żyją swoim życiem, pomocy...

"Kocham" moją szkołę za to, że nie potrafi obsługiwać się siatką godzin i w planie lekcji mnoży nam wszystkie przedmioty zawodowe razy dwa. 

Kimkolwiek byłeś człowieku na rowerze – kocham cię za "Sonne" od Rammstein. Dawno tak szybko nie wstałam z łóżka, żeby zobaczyć, co się dzieje. 

Właśnie przeczytałam rozdział mojej opowieści sprzed sześciu lat i chyba straciłam swoje szare komórki 

Internecie, czyli nikt nigdy na świecie nie nadział się na gałąź? Wychodzi na to, że moja historia musi być nieco mniej dramatyczna

To jest to, w końcu wpadasz na genialny pomysł thrillera. Jest dobry plot twist, są "ludzkie" postacie, masz mocny wstęp i zakończenie z pewną dozą niepewności. Wystarczająca ilość wątków, które nie znajdują się tam jako zwykły zapychacz akcji, realne problemy... ale czegoś brakuje. Już kilka godzin spędzonych nad kartkami, mapa myśli stworzona, linia chronologiczna pełna supełków, ale co pośrodku? No właśnie. Brak mi czegoś, co będzie dopełnieniem akcji, a jednocześnie nie przyspieszy nadejścia punktu kulminacyjnego i nie stanie się czasochłonną "zapchajdziurą", byle tylko napisać cokolwiek. No i jak żyć?

Kiedy dajesz swoje wiersze osobie, której czujesz, że możesz zaufać i która jako jedyna była ciekawa twojej twórczości i pomimo obietnic ich oddania, czekasz na ich odzyskanie już piąty miesiąc, wysyłasz wiadomości z przypomnieniem, a w zamian otrzymujesz milczenie. 
          
          Boli mnie to tym bardziej, że nie postarałam się o ich kopię, nie zrobiłam nawet im zdjęcia, a wszystkie szkice wyrzuciłam. Ze wszystkich podarowanych została mi "surowa" wersja jednego z tekstów. Ten poprawiony oddałam z myślą, że nic mu się nie stanie w rękach tej konkretnej osoby i że wkrótce i tak wróci on do mnie. 
          
          Od kilku dni czuję, że muszę coś napisać, wyżalić się na papierze, ale nie pozwala mi na to świadomość, że połowa tego, co stworzyłam prawdopodobnie zniknęła już na zawsze. Sądziłam, że co niektórym można zaufać. Chyba jestem zbyt naiwna. 

Well, do samego końca liczyłam na wygraną Chorwacji. Pierwszą i w pełni zasłużoną. Powinnam jednak pamiętać zeszłoroczną Eurowizję, kiedy to faworyt fanów zajął drugie miejsce. To nie tak, że jestem przeciwna Szwajcarii. Również typowałam go do zwycięstwa i cieszę się z pierwszego miejsca. W tej chwili pozostaje jednak pewien niesmak. To było intensywne 48 godzin dla fanów: ciągłe kontrowersje, protesty i oświadczenia. Nie potrafię przeboleć dyskwalifikacji Joosta i tak niskiego miejsca dla Norwegii, która wypuściła prawdziwe arcydzieło, które nie zostało docenione nawet przez jury. Do zobaczenia za rok w Szwajcarii, oby do tego momentu wszystkie wprawy się wyjaśniły. 
           #fckEBU #justiceforJoost