6 ay olmuş. burda yazılanların bana nasıl hissettireceğini bilmeme rağmen okumak istedim. 1 aydan fazla süredir tek yaşıyorum, annemler gelmiyor yanıma, ama yalnızlık, geçim sıkıntısı bana çok şey kattı. geceleri korkarken kendime sarılmak bana çok şey öğretti. cok güzel arkadaşlarım oldu, yarısıyla konuşmuyoruz. çok güzel kazıklarda yedim. en yakın arkadasımın tacizine uğradım. kendim hastaneye gittim. alkol alıp bir yerlerde sızdım. sigara paketlerine param yetmemeye başladı. ilaçlarımı kullanmayı bir gün ansızın bıraktım. bir gün bir anda psikologa gitmeyi bıraktım. ablamın hamile olduğunu öğrendim. saçımı siyaha boyadım, kısa kestim sonra yine uzattım. bol bol sarkılar keşfettim. bu yazının en başında bir arkadaşımdan bahsediyorum arkamdan konuştu diye, o arkadasımla barışmıştık biz, artık yine yokuz. bu sefer üzülmedim. kahveyi sevmeye basladım. en basit tekelden alabileceğiniz bir soğuk kahveye küçük bir çocuk gibi seviniyorum. ablamla konuştuk dün, 'çok olgunlaşmışsın seni dinlerken şaşırdım' dedi. babam bana geçen gün 'kızım' dedi, saçımı okşadı. ara sokaklarda cok hatalar yaptım. banyoya diye girip küvetin içinde sinir krizleri geçirdim, kendime zarar verdim. çok aç bıraktım kendimi. bazen çok yedim göbeğim çıktı demeden en dar elbisemi giydim. siyah giymeyi sevmez oldum. konserlere gittim, aynanın karşısına geçip şarkılar söylerek saçımı makyajımı yaptım. eskiden kalabalık grupların içinde kendimi bir bok basarmışım gibi hissederken şimdi küçük kendim olduğum grupları sever oldum. iyisiyle kötüsüyle çok şey yaşadım. çok ağladım çok güldüm. başımdan neler neler geçti bir bilseniz...şimdi nasılım? iyi miyim? bilmiyorum.