🅡&🅡🐋💙

@ Read_Review  Owen z "Pogrzebanych w śniegu" i Luke z "Łajzy". Obaj to główni bohaterowie moich opowiadań, które opublikowałam w innych miejscach. Generalnie mają pewne cechy wspólne, które zdradzają mój ideał faceta. Z jednej strony są zabawnymi ch #kami, a z drugiej zawsze są gotowi do poświęceń dla bliskich.

@ Read_Review  Stworzyłam na razie mało postaci, ale bardzo lubię główną bohaterkę mojego one shota "Jesienne szczęście"- Emmę. Starałam się jej nadać kilka moich cech, a także takich, które bardzo cenię w innych ludziach.Opowiadanie jest napisane z  perspektywy głównej bohaterki. Lubię tą postać przede wszystkim za jej charakter- szczerość, dynamiczność,zabawność i otwartość :)

@Read_Review To bardzo dobre pytanie...
            W moim przypadku będzie to chyba Tom Tommy Thomas Sawklik z Rycerskiej Opowieści
            Jest postacią poboczną, ale sam zdecydowanie uważa się za głównego bohaterowca, jakby to on sam to ujął
            Jest chyba najbardziej nietypową postacią jaką stworzyłem. Mówi w dziwaczny sposób, umie latać, ponieważ nie uznaje grawitacji i praw fizyki oraz ma bardzo specyficzne podejście do ludzi i życia

@ Read_Review  To zdanie bardzo skłania do refleksji. Przywołuje listopadową atmosferę zaduszek. Myślę, że trzeba kochać tych, których mamy obok siebie, naszych bliskich, bo kiedyś wszyscy odejdziemy. Zostaną po nas tylko przedmioty. Dlatego zostawmy jak najwięcej dobrych wspomnień , zapisanych na dnie serc tych, którzy nas kochają. Więcej moich przemyśleń na ten temat zapisałam w kilku moich wierszach, jeśli macie ochotę zapraszam.

@ Read_Review  Literatura zawsze odciska swe piętno. Dobra książka może pomóc ludziom otworzyć oczy na pewne perdpektywy, może pomóc dostrzec rzeczy, na które nie zwracało się uwagi. W obecnych czasach jednak mam wrażenie, że wiele zwłaszcza młodych twórców zamyka w niej obecny światopogląd, a przede wszystkim to jak świat stanął na głowie. Coraz częściej można spotkać książki w której, przemoc, gwałt, czy seks z przemocą, jak i dramaty rodzinne itp. są na porządku dziennym, a za nimi idzie skrzywione poczucie porzadku i przyzwalania na podobne patologie. Możliwe, że literatura mimowolnie zaczyna już mówić o upadku naszej cywilizacji, tylko jeszcze mało kto to dostrzega... 

@ Read_Review  dla mnie książki były – i zawsze będą – źródłem wiedzy o świecie. W dzieciństwie nie mogłam za bardzo podróżować i to właśnie wtedy odkryłam, że w wyobraźni mogę odwiedzić wszystkie miejsca, o których przeczytam. No i wiele książek w taki czy inny sposób nas kształtuje, odciska swoje piętno. 

@ Read_Review  Jestem Dalia. Kiedy znajdą się na bezludnej wyspie prawdopodobnie będę tak wkurzać Zeusa i Bogów że w końcu mnie stamtąd wypuszczą. 
            
            

@Read_Review Jestem Luna, kiedy znajdę się na bezludnej wyspie nie odczuję żadnych większych zmian, jako że jestem dzikim zwierzęciem i nie przebywam z ludźmi :]]

@Read_Review Jestem Naomi, kiedy znajdę się na bezludnej wyspie, to użyję moich skrzydeł i odlecę ;3

@Read_Review ja piszę tylko wtedy kiedy mam na to wenę, pisanie książek to bardziej forma hobby, więc się do tego nie zmuszam. Ostatnio nawet muszę sobie ograniczać pisanie, bo zdażyło mi się zaniedbać moje hobby/pracę (tyle, że taką z której się jeszcze nie zarabia)

@ Read_Review  pisze z koleżankami o książkach, o fandomie w którym jesteśmy,  mamy takie małe kółko motywacyjne :⁠-⁠), co bardzo pomaga. Drugą opcją, kiedy nic nie pomoże, to po prostu siadam i się zmuszam do pisania jak już pokonam blokadę to jest wtedy z górki. Czasami trzeba się zmusić, nawet jak nie mamy chęci a jest ta świadomość że już za długo czekamy na tą wenę, ale to wtedy gdy minie z dwa miesiące przynajmniej  albo trzy ( czasami przerwa taka jest potrzebna).   

czytam swoje stare prace lub zeszyt z niewykorzystanymi pomysłami i zawsze znajdę tam coś ciekawego co pozwoli mi pisać dalej

@Read_Review  trochę tak i nie do końca, jasne z książek można się wiele nauczyć, zdobyć teorie i poznać tok rozumienia innych autorów, ale przede wszystkim uczymy się na własnych błędach, doświadczeniach, wiele poznajemy poprzez rozmowy z innymi ludźmi. Liczy się praktyka, co nam z teorii jeśli źle ją zastosujemy albo w książce nie będzie coś dokładnie wytłumaczone, wtedy musimy sami kombinować i do czegoś dojść. Chociaż jeśli tylko chodzi tylko o to co warto wiedzieć i to co jest potrzebne do życia, to można z łatwością to znaleźć w książkach. 

@Read_Review  Cytat sugeruje, że nie warto rozwijać nauki ani pisać nowych książek. Może te najważniejsze prawdy są proste, ale to nie znaczy, że nie warto szukać sposobu na przekazanie ich kolejnym pokoleniom. Nie wszystkie doświadczenia da się zwerbalizować i zapisać. Poza tym wielu z naszych przodków nie umiało czytać  - co nie znaczy, że byli gorszymi ludźmi. Mimo całej mojej miłości do książek nie zgadzam się.

@ Read_Review  Mam podobnie jak @zapach_lasu 
            Moją inspiracją są moje przemyślenia, czasami codzienne sytuacje, przeżycia lub zasłyszane historie. Piszę by wyrazić to co czuję, najczęściej z nadmiaru myśli, piszę by dawać innym nadzieję. Poprawia mi to humor bądź pozwala odczuć ulgę, uspokoić się.Niewykle motywują mnie gwiazdki  komentarze tych, którzy czytają moje prace, jestem wdzięczna za każde dobre słowo. Pamiętam jak trudno o było mi wystartować na wattpadzie, gdy  mało osób komentowało to co pisałam. Dla twórców na wat, według mnie najważniejsze jest wsparcie ich na samym początku przygody z pisaniem.Danie im możliwość rozwoju umiejętności.

@Read_Review No i oczywiście niezwykle motywujące są również komentarze osób, piszących, że moje wiersze bardzo im się podobają, inspirują albo wzbudzają dużo emocji.

@Read_Review Ja akurat nie piszę prozy, a poezję, ale też wymaga to samej czynności pisania czegoś, co wcześniej było tylko w mojej głowie, więc może i naciągając, mogę się nazwać pisarką. Najczęściej motywują mnie dwie sprawy. Po pierwsze jest to świadomość, że po napisaniu odczuję ulgę emocjonalną oraz dość silną satysfakcję, że napisałam coś do końca (co ciekawe – pojawia się ona nawet, jeśli już od razu wiem, że owy wiersz nie ujrzy nigdy światła dziennego i za kilka dni wyląduje w koszu na śmieci. Oczywiście jeśli napiszę coś, co uważam za udane, moje zadowolenie jest jeszcze większe). Drugim, co mnie motywuje jest nadzieja, że z każdym kolejnym wierszem, uczę się pisać lepiej, co pozwoli mi w przyszłości czerpać jeszcze więcej satysfakcji z napisanych utworów, co ma bardzo dobroczynny wpływ na mój nastrój i samoocenę.

@Read_Review Raczej smutek. Zakładałabym, że między bohaterkami - ja lirycznym i dziewczyną z walizkami - jest jakieś ciepłe uczucie, życzliwość albo zachwyt pięknem (ta z walizkami odwraca uwagę od motyla), ale nie umieją się porozumieć, nie działają adekwatnie, jedna składa obietnice bez pokrycia, druga śmieje się po wiadomości o pogrzebie, działają na dwóch różnych płaszczyznach i nie mogą spotkać. Ja liryczne odchodzi szczęśliwa, ale może dlatego, że... odchodzi? A dziewczyna z walizkami to jak ten motyl - piękna, ale nieuchwytna (i lepiej, by tak pozostało). Sny bywają chaotyczne, nie wiem, czy wiersze o snach też mają takie być. Wybór formy zakłada, że owszem.