Ateş bir gün suyu görmüş dağların ardında sevdalanmış onun deli dalgalarına...
Hırçın hırçın kayalara vuruşuna, 
yüreğindeki duruluğa
Demişki suya : Gel sevdalım ol,
hayatıma anlam veren mucizem ol...
Su dayanamamış ateşin gözlerindeki sıcaklığa al demiş ; Yüreğim sana armağan...
Sarılmış ateşle su birbirine sıkıca,
kopmamacasına...
Zamanla su, buhar olmaya, ateş , kül olmaya başlamış . Ya kendisi yok olacakmış , ya aşkı...
Baştan alınlarına yazılmış olan kaderi de yüreğindeki kederide alıp gitmiş uzak diyarlara su...
Ateş kızmış , ateş yakmış ormanları...
Aramış suyu diyarlar boyu, günler boyu, geceler boyu...
Bir gün gelmiş , suya varmış yolu
Bakmış o duru gözlerine suyun , biraz kızgın , biraz hırçın.
Ve o an anlamış ; aşkın bazen gitmek olduğunu. Ama gitmenin yitirmek olmadığını...
Ateş durmuş , susmuş , sönmüş aşkıyla. İşte o zamandan beridir ki:
Ateş sudan, su ateşten kaçar olmuş...
Ateşin yüregini sadece su, suyun yüreğini sadece ateş alır olmuş...
             
                Can  Yücel