hayatimda en deger verdigim insan da rengokuyu cok seviyor.
suan hasta olmus, konusamıyoruz pek. ondan önce de ders calısıyor diye konusamıyorduk. ondan öncede yurttan eve gittigi icin. ondan önce de yurtta yanlız kalamadıgı icin.
okul acılana kadar her sey daha guzeldi. beni sevdigine eminim, beni her seyden cok sevdigini biliyorum ve bende onu cok seviyorum. ama neden konusamıyoruz dogru dürüst? suan karakollarda surunmek zorunda oldugum bir dönemdeyim, kabuslarla uyanıyorum. hayatimin en boktan dönemi ama en yakin arkadasim ve ailem haric (onlar biliyor) kimse anlamasin diye her gun her zaman ki eylul olarak sırıtmak, gulmek zorundayım ve bu cok koyuyor. canım yanıyor. onu da özlüyorum.
öyle iste. rengokuyu gorunce sana icimi dökesim geldi kusura bakma ^^ umarım guzel bir hayatin olur.