𝓜𝓲𝓷𝓮

Birisi kabuk tutmuş yaralarımızı okşamaya başladığında, cırt diye açılıveriyor ve kanamaya başlıyor yeniden oluk oluk. Birine teslim olduğumuzda ve içimizi döktüğümüzde, bedenimiz ve ruhumuz kan içinde kalıyor. O yüzden değil mi içimizi tutmalarımız, birine teslim olmaktan korkmalarımız, ortalıkta gergin ve tedirgin dolanmalarımız? 'Anlatsam mı, anlatmasam mı?' kararsızlığımız. 'Bu sevgi beni acıtır mı?' kuşkularımız.

kızım çok farklı bir enerjin var 

          
          Çok mutluydu kadın. Dünyanın nasıl bir yer olduğu konusunda hiçbir fikri yoktu. Sadece iyi düşünen, güzel bakan çocuksu bir yanı vardı. Yirmi yaşına kadar her şeyden bihaber olarak yaşadı. İçinde hep saf duygular besliyor, ve hep şarkı söyleyerek danslar ediyordu. Sonra..
          Sonra aşık oldu. Saftı. Bihaberdi olacaklardan.
          Kalbi gibi temiz sevdi… Heyecanlıydı…
          Daha da çocuk oldu sevilince.
          Haberi yoktu, sevgisiyle sınanacaktı.
          Ve bir gün yitirdi tüm çocuksu duygularını
          Kendinde olmayan duyguları keşfetmeye başladı. Özlem yerini öfkeye, Aşk yerini nefrete
          Heyecan yerini kırık bir kalbe bıraktı.
          Işıl ışıl gözlerinde tahammülsüzlüğün soğuk karanlığı vardı artık. Bu değildi o, buna dönüştürüldü. Midesinde uçuşan kelebekler bir anda dikenli tel örgülere dönüştü. Öyle ya, Aslında hiçbirimiz mutsuz değiliz, hepimiz sadece sevdiklerimizin ittikleriyiz karanlığa.
          O kız çocuğu artık kadın oldu, kendisinden çalınan duygularıyla.
          Daha önce güçlü olmaya hiç ihtiyaç duymamıştı.
          Savunmasızlık ne demek, kandırılmak ne demek,
          kalp ve hayal kırıklığı, güvensizlik ne demek
          bilmiyordu, hazır da değildi o yüzden.
          Büyüdü kadın ama kendi değildi artık.
          Arayacak arayacak ama bir daha kendine rastlamayacaktı..

Duy beni, gör beni, sar beni, bak bana
          Dünya yanıyor, bak
          Sen de benim gibi ele avuca sığamazsın ya..

Olur biter
          Geçer gider.
          Ama canımı yaka yaka yutkunduğum şeyler var.
          Olup bitmeyen,
          Geçip gitmeyen.
          Zaman zaman yine uykusuzluk çekiyorum ama...
          Çokta takılmıyorum artık bu uyku konusuna,
          Uyuyunca geçmeyen şeylerin olduğunu anladığımdan bu yana..

Fotoğraf karesinin içine apar topar sığdırılmış gibiyim..

Uzun zamandır düşünüyorum, sanırım doğduğumdan beri bu benimle. Komik, evet, kabul ediyorum herkes için bu böyle geliyor, böyle gidiyor fakat kayboluyorum, kendime dair şeyleri de kaybediyorum bu şekilde zaman geçiyor ve ben sadece düşünüyorum. Özel sandım her şeyimi ama zaman eksiltiyor bu yönümü. Kendimi haksız çıkarmamak için her türlü mücadeleyi veriyorum. Çabadan yoksun değilim, sürekli devam ediyorum, çabalıyorum kendimi oluşturmak için uğraşıyorum ve düşünüyorum düşünürken zaman geçiyor. Arkama baktığımda dolu dolu güzel vakitlerim var, küsmüşüm kimine, kimisiyle de çok uzakken yakınlaşmışım, kimine gönül koymuşum, kiminin gönlünü almaya çalışmışım. Ne olacağını bilemiyorsun, hayat peşi sıra getiriyor hepsini. Durup düşünmek kalıyor sana da. İşte bunları düşünüyorum sadece bu olsa iyi. Kendimi düşünüyorum, yürütmek istediklerimi, hayal ettiklerimi. Parçalara bölmüşüm kendimi, odaklanamamışım hayatıma, zaman geçmiş ve ben düşünmeye devam etmişim eylemlerden yoksun bir şekilde her şeyi yürütebileceğimi sanarken ama öyle değilmiş. Hüsrana çok uğramam lazımmış meğer güzel bir zafer için. Çok gönül kırmam lazımmış meğer gönüllere girmek için. Çokça öfkelenmem lazımmış öfkemi yenmem için. Kaçmam lazımmış yakalamayı öğrenmek için. Ağlamam lazımmış, günü geldiğinde gülmenin değerini anlamam için. Neyse, bazen çok da iyi değilmiş düşünmek, eyleme geçip yazmak gerek. Ne mutlu ki bu benimle..

Biliyorsun. Hala birine aşık olabilirim. Sana hiç benzemeyen çocuklarım olur. Adının hiç anılmadığı bir hayat kurarım. Hayalimdeki yüzünü eskitir zaman...
          
          Biliyorsun. Herkes bir yolunu bulup tamamlanır aslında. Herkes unutur... Babanın cüzdanından çaldığın paralar gibidir bazı şeyler, belli oluncaya kadar devam edilir..
          
          Biliyorsun. Unutabilirim. Zaten ben kimleri unuttum. Onlardan biri olur, hayatımın en kullanılmayan yerine kaldırılır suretin. Tozlanırsın. Üzerin örtülür...
          
          Biliyorsun. Seni sevdim. Bir gün kör olsaydın da severdim. Ellerin olmasaydı mesela. Ellerin olmasaydı sen bile kendini sevmezdin oysa...
          
          Biliyorsun. Kimsenin tek bir seçeneği yok bu hayatta. Hala seni bana unutturacak insanlar tanıyabilirim. Başka bir ses kazınır kulaklarıma...
          
          Biliyorsun. Herkesin kendini kurtaracak bir bahanesi var aslında. Oysa, Ölene kadar sevebilirdim seni eğer biraz yardım etseydin bana...

Burada yoksun…

Bazı insanların kalpleri
          birbirine ait'dir, vedalara maruz
          kalmış olsalar bile...