𝓜𝓲𝓷𝓮

Bir tevafuk seninle karşılaşmam. Allah seni sevmeyi nasip etti ama seni etmedi...

'Birini çok sevmenin bedeli bir daha kimseyi sevememektir."
          
          Beyaz Geceler

"Bazen kelimelerin sesi, içimde yankılanan sessizliği bozar. Sözcüklerin ağırlığına dokunmak istemediğimde, yalnızca varlığın hafifliğini hissetmek isterim. Çünkü bazen bir kelime bile fazladır, bir nefes bile yankılanır boşlukta. İşte o zaman seni ararım.
          Konuşmayacağız, çünkü sessizlik kendi dilini konuşacak bizimle.
          Zaman duracak belki, ya da hızla geçecek ama fark etmez. Biz susacağız. Susarken birbirimize bakan iki gölge gibi, hiçbir şeyin ortasında her şeyi paylaşacağız. Söylenmeyen her kelime, kendi anlamını bulacak aramızdaki boşlukta.
          Hangi sessizliktir huzur veren? Hangi durgunlukta saklanır insanın kalbine dokunan fırtına? Bilmiyorum. Ama yanımda olduğunda, o sessizlik ne kadar derin olursa olsun, içinde kaybolmaktan korkmuyorum. Çünkü biliyorum, sessizlik bazen en güçlü sözlerden bile daha çok şey anlatır.
          Eğer kimseyle konuşmak istemezsem, seni ararım. Çünkü seninle susmak, dünyanın bütün gürültüsünden daha anlamlıdır."

Yeraltından Notlar;
          Olmam gereken yerden çok uzaktayın, belki de yoruldum, bilmiyorum. Öyle karışık, öyle yabancıyım ki, bu aralar kendime bile gelemiyorum

Hikayenin sonunu biliyordum, canımın yanacağınıda. Genede seni yaşamak istedim. Bazen hikayenin sonunu bilmen onu tekrar okumayacağın anlamına gelmez.

Birisi kabuk tutmuş yaralarımızı okşamaya başladığında, cırt diye açılıveriyor ve kanamaya başlıyor yeniden oluk oluk. Birine teslim olduğumuzda ve içimizi döktüğümüzde, bedenimiz ve ruhumuz kan içinde kalıyor. O yüzden değil mi içimizi tutmalarımız, birine teslim olmaktan korkmalarımız, ortalıkta gergin ve tedirgin dolanmalarımız? 'Anlatsam mı, anlatmasam mı?' kararsızlığımız. 'Bu sevgi beni acıtır mı?' kuşkularımız.

kızım çok farklı bir enerjin var 

          
          Çok mutluydu kadın. Dünyanın nasıl bir yer olduğu konusunda hiçbir fikri yoktu. Sadece iyi düşünen, güzel bakan çocuksu bir yanı vardı. Yirmi yaşına kadar her şeyden bihaber olarak yaşadı. İçinde hep saf duygular besliyor, ve hep şarkı söyleyerek danslar ediyordu. Sonra..
          Sonra aşık oldu. Saftı. Bihaberdi olacaklardan.
          Kalbi gibi temiz sevdi… Heyecanlıydı…
          Daha da çocuk oldu sevilince.
          Haberi yoktu, sevgisiyle sınanacaktı.
          Ve bir gün yitirdi tüm çocuksu duygularını
          Kendinde olmayan duyguları keşfetmeye başladı. Özlem yerini öfkeye, Aşk yerini nefrete
          Heyecan yerini kırık bir kalbe bıraktı.
          Işıl ışıl gözlerinde tahammülsüzlüğün soğuk karanlığı vardı artık. Bu değildi o, buna dönüştürüldü. Midesinde uçuşan kelebekler bir anda dikenli tel örgülere dönüştü. Öyle ya, Aslında hiçbirimiz mutsuz değiliz, hepimiz sadece sevdiklerimizin ittikleriyiz karanlığa.
          O kız çocuğu artık kadın oldu, kendisinden çalınan duygularıyla.
          Daha önce güçlü olmaya hiç ihtiyaç duymamıştı.
          Savunmasızlık ne demek, kandırılmak ne demek,
          kalp ve hayal kırıklığı, güvensizlik ne demek
          bilmiyordu, hazır da değildi o yüzden.
          Büyüdü kadın ama kendi değildi artık.
          Arayacak arayacak ama bir daha kendine rastlamayacaktı..

Duy beni, gör beni, sar beni, bak bana
          Dünya yanıyor, bak
          Sen de benim gibi ele avuca sığamazsın ya..

Olur biter
          Geçer gider.
          Ama canımı yaka yaka yutkunduğum şeyler var.
          Olup bitmeyen,
          Geçip gitmeyen.
          Zaman zaman yine uykusuzluk çekiyorum ama...
          Çokta takılmıyorum artık bu uyku konusuna,
          Uyuyunca geçmeyen şeylerin olduğunu anladığımdan bu yana..