“ “Nefesin kokuyor.” çenemi fazla sert tutuyordu, canımın acıdığının farkında değil miydi? Konuşacak gücü kendimde bulamıyordum. “Bir kere daha içtiğini görürsem o kadehi kafanda parçalarım!” sesindeki öfke ve nefret, beni korkutuyordu. Gözlerimi açık tutmaya çalışırken kafam zorla buzlu su dolu kovaya sokulunca çabalarımın gereksiz olduğunu fark ettim. Su ateşi söndürürdü, söndüğümü hissettim. Nefes alamazken yanaklarıma çarpan buz parçaları tenimi donduruyordu.
düşünceler ise zihnimde kayboluyordu.
O an tek hissettiğim şey soğuk su ve ölümdü.”
