Hani bazen olur ya her şey üstüne gelir insanlar,sevdiğin, değer verdiğin, uğruna her şeyinden vazgeçtiğin..Ağlarsın neden ağlıyosun diye kızarlar, senin her şeye ağladığını sanarlar. Ama onlar öyle sanarken sen bi odada, banyoda , suyun altında hıçkıra hıçkıra ağlarsın. Senin ağlamalarını senden başka duyan yoktur. Ve sen herkesten aynı muameleyi görmene rağmen biri gelse de adam akıllı sevse dersin ama yok olamaz. Sevdiğin yüz üstü bırakır ailen yüz üstü bırakır. Kime güveneceğini şaşarsın. Bi olay olur kimse konuşmana izin vermez, neden biliyor musun ? Çünkü seni hep çok ve boş konuşan bir insan olarak görürler. Ama senin acılarını gizlemek, unutmak için gülüp konuştuğunu bilmezler, bilemezler. Kendine hep bir teselli ararsın yapabilirim güçlüyüm der bi ev inşa edersin bi bakmışsın biri gelmiş evi yıkmış seni de yerin dibine gömmüş. Ama sorsan ona seni çok sevdiği içindir. Sonra dayanamıyorsun. Her şeyi içine atmaktan yavaş yavaş tükendiğini hissediyorsun. Seni çok iyi anlıyorum diyen herkesin,seni anlamadığını görüyorsun. En yakınından uzaklaşıyorsun. Yapabildiğin en iyi şeyin,yazmak olduğunu görüyorsun. Yazıyorsun. Herkesten saklasan da,gizlesende tükeniyorsun. Hani o dışarıya verdiğin mutluyum imaji var ya,içini yiyip bitiriyor. Biri gelse ve gerçekten de tam anlamıyla yanında olsa, düzeleceksin gibi geliyor. Ama o kadar çok yenilgiye uğradın ki, sevmede, değer vermede,bir yanın hep kimseye güvenme diyor. O yanına yenilmeye başladığın zaman,asıl acıları tatmaya da başlıyorsun. İşte o anlar kalbinin,aklını yendiğin anlar oluyor. Ve benim kalbim aklımı hep yeniyor. Sen sadece günden güne eriyorsun , tükeniyorsun, hissizleşiyorsun. Ama gerçekten de bir aklım bu savaştan üstün çıkarsa,o zaman tam anlamıyla sevdiğim insanlar,tam anlamıyla soğukluğu tadacaklar.
