Her şeye rağmen hayat devam ederken,
Biten sevdalara bakıyorum kirli bir pencereden.
Yazık oluyor her bir göz yaşı yanaklarıma inerken,
Silmek istiyorum yaşları ellerim kirlenmeden.
Ama nafile, kirler bulaşıyor ellerime.
Yıkasam çıkar belki ama kıyamıyorum kire bile.
Göz yaşlarım biten sevdaların kırık gemileriyken,
Yıkarsam eğer boğulmaktan korkuyorum.
Biriken koca sevdaların okyanusları derin en az gözlerin gibi,
Yıkarsam kaybolmaktan seni bulamamaktan korkuyorum.
Bazen acı hatıralar düşüyor aklıma,
Bilmezsin belki ama,
Onlar da tutuyor beni ayakta.
Geçmişin bir tahtı var sanki,
Kurmuş krallığını kalbimdeki canhıraş topraklara.
Ama bu topraklar kuru, suya hasret diyorum.
Dinlemiyorlar beni, kuruluyorlar ısrarla.
Ne yapsam nafile,
Kabulleniyorum ben de.
Geçmişi, seni, kaybettiğim sevgimi...
Kabullenmek düşüyor benim de payıma.
Sessizce bakıyorum ben de tüm kayıplarıma.
Sonra çekiyorum perdeleri, dolarken karanlık odama.
Ne de olsa bana ait pencereler, kalan senden bana.
Ne zaman istersem oradasın,
Gelmek istersem hep bir adım uzağımdasın.
Hatıralar...
Hep bir adım uzakta bizden.
Sen hep oradasın...
Biliyorum, sen bana hep çok uzaksın.
