Bilim Kurgu | Türkiye

Devam :
            
            Özgürdü! Hem de ne özgür! Artık hiçbir canlı hakkında endişelenmesine gerek yoktu! Her şey bir oyundu, bu kadar karşısındaki kadının kendisindeki değişime bu kadar şaşırması onu daha da mutlu ediyordu.
            
             Eline uzandı, dokunduğu anda her ikisininda elinde neredeyse büyülü bir mavi ışık parıldadı.
            
             "İnanamıyorum.." dedi kadın hayretle gözlerine bakarak. "İnanamıyorum..."
             
             Neye inanamadığını sormak istedi adam ama kadının elini yüzüne uzatarak hafifçe dokunmasıyla neredeyse tüm düşüncelerden vazgeçti.
            
             Bir şekilde mutluydu. Ve inanılmazdı ama hem kendisinin hem de kadının mutluluğunu aynı anda hissediyordu. Sanki bir bütün olmuşçasına.
            
             Ruhu bir fırtınayla yükselirken çift güneş birbirine yaklaşan bu iki vücuda vurdu. Ve her ikisi de olağanüstülükle parlıyordu.

Devam:
            
            Bunu söylerken gururla parlıyordu kadın.
            
             "Ve bizi kurtardınız?"
             
            " Elimizden geleni yaptık ancak ne yazık kı herkesi kurtaramadık. Bazıları bunu kaldıramadı, tüm uğraşlarımıza rağmen yitirildiler. Nüfusun çoğu bizlere savaş açtı. Uzaylı olduğumuzu söylediler. Oysa ki gerçek daha berbat. Sizleri deney olarak kullandığımız gerçeği. Kazanmaları mümkün olmayan bir savaştı. Her bir grup kendi liderlerini dinleyerek 'kurtuluş'unuduyla canlarına kıydı. Simülasyon nüfusunuzun yarısından çoğunu bunun uğruna kaybettik.
            
             Ve bir de kötülük dolu insanlar vardı. Hala kaçak halde olan çok küçük bir azınlık var. Şu an iyileştirmeye odaklandığımız için henüz yakalanmadılar. Ancak o da an meselesi. Burada diğer canlılara yapılan ve hatta buna yönelik kurulan kötücül hayalleri bile yok ediyoruz. Dolayısıyla gercekten az bir kısmınızı kurtarabildik. Ancak bu kurtarılanlarda huzur seviyesinin bizlerden bile daha yüksek sınırlara ulaştığını tespit ettiğimizi belirtmekten mutluluk duyuyorum."
            
             Nihayet içeceğini bitirmiş olan adam vücudunu rahatça esneterek vücudundaki nanobotların hücre hücre kendisi iyileştirmesini neredeyse hissettiğini düşündü.
            
             "Harika!" dedi adam sırıtarak. "Bu tam anlamıyla harika!"
             
             Karanlık ve rutubetli, yapış yapış bir kabustan uyanmış gibi hissediyordu. Zaten böyle olmalıydı, değil mi? Olması gereken buydu. O kötülüğün, sistem denilen varlığın yarattığı baskının üzerinden neredeyse tamamen uçtuğunu hissetti. Hafiflemişti! Eğer gerçekten uçabiliyor olsaydı o an bu an olurdu!
             
            

Devam : 
            
            Aslında içerisinde bulunduğunuz gezegen sadece geniş bir alandan ibaret. Çevrenize örülmüş nanobotlar uzaysal ve zamansal kırılmayı sağlayıp nano boyutta kara delikler  yaratarak içerisinden kaçamayacağınız bir evren yarattılar. Programlandıkları gibi işlediler. Kilometrelerce ve hatta astronomik birimlerce yaptığınız tüm seyahatler o karadeliklerin zamansal ve mekansal oynamasıydı. Tüm o görüntülerse soluduğumu tek bir hava zerreciği içerisinde yer alan binlerce nanobotun bir araya gelmesiyle oluşuyordu."
             
             Adamın bir tepki vermesi için bekleyen kadın hala içeceğinin uzerinden kendisine bakmaya devam ettiğini görünce devam etti.
            
             "Sizi oraya bizler-ya da atalarımız diyeyim- yerleştirdik. Amaç uzerinizde çeşitli etkenleri deneyerek nasıl gelistiğinizi görmekti. Ölen insanların vücutlarindan toprak altındaki köklerle gerekli miktarda data alıyor ve burada geliştirdigimiz teknolojiye uyguluyorduk. Ama- ama bir savaş çıktı. Benim de dahil olduğum bir savaş. Bu sapkınlığa dur dediğimiz bir savaş. Çok uzun sürdü, gerçekten çok uzun ama sonunda liderimiz merkeze ulaşmayı başardı ve kendi geliştirdiğimiz verileri nanobotlara yükleyerek gücü ele geçirmemizi sağladı."