"Evet gelmek istiyorum" dedim çokta istemesem de. Aslında istiyor gibiydim ama çokta değil.Merak ettiğim şey Evren'in nereye gittiği değil neler çevirdiği idi.Her daim kafasında milyonlarca tilki dolaşan ve planlarla yaşıyan bir arkadaştan bahsediyoruz.Bir şeyler çevirmesi gayet normal aslında davranışlarına bakılırsa.Neler çevirdiğini hep merak etmişimdir. Tuhaf laf sokmalar, aniden kaçmalar,uydurulan ve sonradan unutulan binlerce yalan.Evren'in sırları ve küçük aptallıklarının işaretiydi.Ve tabi ukalalıkları...
Mezarlıkta babamla vedalaştıktan sonra tedirgin ve gergin adımlarla Evren'i takip ediyordum.İçimde bir sıkıntı vardı.Bu aptal ve ukala çocuk beni ıssız bir ormanada götürebilirdi bir pavyonada...
Başını her daim belaya sokan birinin yani benim için yeni bir maceranın başlangıcıydı.Tabi macera denilebilirse.Arabaya yaklaştığımızda Evren hızlı tavırları ile arabanın yan koltuğunun kapısını açtı. Ve beni sanki lüks bir mekana davet eder gibi içeri girmemi bekledi.Ona memnuniyetsiz bir gülüş atarak koltuğuma oturdum ve kapıyı hızlıca Evren'in suratına kapattım. Evren eli havada bir şekilde şaşkınlığına anlam vermeye çalışırken,oturduğum kotluğun camını hafifçe indirdim ve"Hadi be seni mi bekleyeceğiz sabaha kadar, geç kalıyoruz gideceğimiz yere!"diye bağırdım Evren'e doğru.Camı kapattım.
