Aklıma gelen ilk şey şu oldu. Madem ki bir zamanlar can dediklerimiz canımızı alıyor madem ki sarılmayı en çok istediklerimiz bir daha sarılmamak üzere kaybettiklerimiz oluyor. Ve madem ki en büyük acıları bize nefret ettiklerimiz değil de kalbimizde en üstte tuttuklarımız çektiriyor, neden hala seviyoruz, neden hala seviyorum. Neden bütün hayal dediğimiz şey kolayca kırılabiliyor. Karşımızdakini böylesi çok abartırken neden kendimizi bu kadar düşürüyoruz. Sığınacak bir liman arayışı mı, yoksa bir liman olabilme anlayışımı. Bilmiyorum, bildiğim tek şey kalbim acıyor.