İki kelime arasında beni anlatan ya da benim başkalarına
anlatamadığım binlerce söz.
Sadece susuyorum; gökyüzünde, ait olduğum şehirde emin adımlarla ilerlemeye çalışıyorum. Hayallerle uyumak... Başka hayatlardan etkilenip gece binlerce hayatlarda kendi bedenimi bulmam ne saçma. Sonra bu düşüncelerden uzaklaşmaya çalışmak. Çıkmaz sokaklardan geçiyorum. Sokak lambalarının aydınlatamadığı binlerce sokak. Evet günün birinde bir fener bulurum düşüncesi ile ilerlerken asıl yeteneğimi bulmuşken neden bu aydınlık sokakta mutlu olmuyorum ki? Ya da mutluluğu aramaya çalış mıyorum? Bence buldum sayılırım... Peki ya bu kutuyu açan anahtar nerede? Eğer bu anahtar beynimde ise ben beynime giden bütün yolların kepenklerini kapatıp tozlanmış haritanın arasında kayboldum. Ya bir ağacın altında gömülü ya da cansız beden olarak beyaz örtülerin içinde evrene alaylı gülüşümü atarken kutuyu açan anahtarı avuçumda unuttum. Gözlerim yavaşça kapanırken ben avuçumdaki anahtarı sımsıkı tutuyordum. Ne! Bu kadar mı? Daha uzun bir yol beklerken gökyüzüne vardım. Yıllarca açmadığım kutunun kapağını açıp onca birikmiş hatıraların içinde kayboldum. Gözyaşları içime içime akarken camdan bu evrenin ne kadar güzel olduğunu fark ettim. Şuan sevgi dolu bir evin balkonundan çay yudumlayarak bu sözleri yazmaktayım, rüzgara ritmi tutan müzik;notalar şeklinde evrene karışırken ben her gece kurduğum hayallerime ilişerek uykuya daldım ...
💦🎈☁️🌙

                   Seray  PATAKÜT