Sanırım ağır bir şekilde kişilik karmaşası yaşadığım bir dönemden geçiyorum.
Bunu atlatmak zor.
Üstelik bütün yük avuçlarımda, omuzlarımın üzerinde duruyorken, diğerleri erimemi izlediğinde yardımlarını kabul etmediğim için sorunlar beni s*kip geçerken.
Hocam bunun sadece bu yaşlarımda bir kimlik arayışı ve normal olduğunu söylemişti, ama bu arayış biraz fazla uzun ve ağır olmaya başladı. Bunu da herkese söyledim, ki çığlığımı bilsinler, gerçi bu zorlukları bile ben uydurmuş olabilirim.
Jesus, huzur, huzur sadece Allah'ım. Kafamın bomboş olduğu, hatta olmadığım bir dünya. B*k bataklığında yüzmediğim bir yer. Savaştığım kişi de sadece kendimim, öyle bir inat varmış ki.
Korkuyorum zaten, ya hastalık boyutuna ilerlerse? Üstelik kendim yüzünden, kendime yardım edemiyorum diye, kimse de bana inanmıyor.
Neyse, öyle böyle yaşıyoruz işte. Sağlıklı kalın.