Bazen gerçekten anlasilmak falan istiyorum. Sadece bir kere olsun bir yerlerimi yirtmamak falan.
Ya gozunuzu seveyim surda zaten yazdigim fic okunmuyor hadi neyse de, ulan ne bileyim canım cidden sıkılıyor moralim bozuluyor kendimi herseyden uzaklastirmak icin saatlerce edit yapıyorum bir sey yapıyorum. Gecenin köründe sabahlamama sebep olsa bile bir seyler yazıyorum çiziyorum veya editliyorum. Hesaba atiyorum galeride kalmasin erişime açık olsun diye, gorup dogru düzgün bakan bir insan bile çıkmıyor.
Olduğu kadar tukeniyorum zaten, harcandığımi falan hissediyorum cidden. Aetik insanlarin gözünde bir sikim olmak istiyorum, bir hiç değil.
Ugrasmiyorum ya. Emeklerime yaziklar olsun mu diyeyim ne diyeyim, benim derdimden anlayan, doğru düzgün deger veren kimse çıkmaz daha. Eski yazdiklarimi okuyan, begenenlere cok tesekkur ediyorum onlari ayri bir kefede tutuyorum ama, ne bileyim bazen insan saatlerce ugrastigi seyin görünmez bir videoymus gibi ortada kalmasini görünce kötü hissediyor bazen.
Sahip olduklarımin elimde sönüp gitmesini istemiyorum bu zor ulkede. Sayisal bilgimin, el islerine yatkin olmamin, edit ya da cizim yetenegimin veya yazilar yazmamin falan bir köşede körelmesini, onların gitgide ellerimde tükenmesini görmek istemiyorum ben. Onları hayata geçirmek, birilerine katkı saglamiyorsa bile bana başarı getirmesini istiyorum sadece.
En azindan içimdekileri yazarim bir defterime, senaryo çıkar ortaya, okuyana karmakarışık bir deniz. Bana kuru toprak. Düşünceli olduğumda, öyle bir yere getirebilirim ki yazıları bazen ben bile anlamam ne bahsettiğimden. Bu sadece bir ifade çabası, bu yoğun bir görülme ve değer görme isteği. Gereksiz çırpınıştır benimki belki de.
