Mükemmel değilim ben sigara içer, onu sever, küfreder, hatta bazen cahillik yapip sizlerin Tanrısını bile inkar ederim ,ne de olsa insanım ben...
SESSIZ "KADIN"
Yine vurdu ruhunun kıyılarına,yine susturdu içindeki en derin susuşları,etrafına baktı en umursamaz bir tavırla, gülümsedi sessiz kadın...
Yağmurdan korumaya çalışıyordu makyajlı yüzünu,yağmursa yemin etmişti sanki maskesini çıkartacaktı kadının,korktu kadın,ya görürlerse makyajla kapattığı masumiyetini,çok üşümüştü,dudakları titriyordu,saçlarını çılgınca öpüyordu rüzgar,havanın görünmez duvarlarına çarpıyordu kadının ruhu...
Kemiklerinin seksilik kattığı esmer vücudundan damlıyordu sabırsız yağmur...
Bakıyordu insanlara kendi büyülü camından,ne kadar mutlu görünümlü mutsuz vardı,ne kadar umut vaat eden umutsuz vardı,onun gibi...
Kaderi suçluyordu bazen,tüm ispat edilmişleri inkar ediyordu kadın,sanki kader sırtını dönmüştü ona, sessiz kalıyordu kadının haykırışlarına...
Oyun istiyordu sanki kaderin canı,mantığı sarhoş olmuştu sanki,yağmur şarap tadıyordu sanki...evet sanki...sanki olmuştu herşey,yukseliyordu kadının ruhu geceligini giymiş sabırsızca onu bekleyen göklere...
Aniden yüzünde dolaşan bakışları hissetti ,cevap vermek istemiyordu artık kadın onu sorgulayan bakışlara,o da öteki adamlar gibiydi sanki,belkide degildi ama artık şans verme kredisini çoktan tüketmişti kadın...
Öpülmekten degil,kendini anlatmaya çalışmaktan yıpranmıştı güzel dudakları...Adamsa hala bakıyordu,yaklaştı gözlerinde alaylar parlayan kadına,konuşmadı adam ,sadece öptü kadının avuç içlerini,etkilendi kadın...ama inanmak gelmedi yine içinden şeytanın yerdeki yansımasına!Kalktı ve bakışlarıyla itti adamı,uzaklaştı titreyerek elinde onu ısıtmak için ceketini tutmuş adamdan...son kez donup baktı gururlu bir bakışla,aslında kedi gibi sokulmak istediği öteki adama... Savaş çıkmıştı çoktan beyniyle kalbi arasında...kayboluyordu sessiz kadın... En ıssız sessizliklerinde...
