Bazen ne işe yaradığını hiç anlamıyorum bu hayatın. Ne veriyor bize ?
Ne alıyor karşılığında ? Deneyimlediğimiz, adına tecrübe dediğimiz her şeye burnunu sokuyor. Tecrübelendikçe saflığımızdan uzaklaştırıyor bizi. Hayatın sırrına yaklaştıkça kendimizden uzaklaşıyoruz.
Kendimizden uzaklaştıkça da saflığımızı, temizliğimizi yitiriyoruz. Umudumuz tükeniyor neticede. En umutlu insan saflığına en yakın durandır. Git gide uzaklaşıyoruz, kendimizden.Oysa ne olurdu sanki yanı başımızda dursaydı benliğimiz ! 
Keşke, birikimsiz ama umutlu kalabilseydik biraz da.