Ölene kadar canımın sıkılacağını düşündüğüm zaman keşfettim kitap okumayı...
Neden okumayı bu kadar çok sevdiğimi kendime sorduğumda aklıma tek şey geliyor "bir tek orda yalnız değilim".
Doğduğun andan itibaren bir kalıba göre yaşamak zorunda kalırsın ya hani... 
Ailen gereği, toplum kuralları gereği. Sen olamazsın artık o andan sonra.
Başkası olmak zorunda kalırsın, kimse seni anlamadığı için yalnız olduğunu hissedersin.
Herkesin içinde bir parça ben olmasına rağmen neden yalnızız? 
Neden tek kesime göre yaşamak zorundayız ki?
Saçımı kırmızı yaptığımda dik dik bakan teyzeler neden var?
Benim bedenim benim kararım..
Bir kumaş parçası 3 santim daha kısa olunca neden laf atılır yada ayıplanır?
Sen kendi isteğin doğrultusunda yaşarken başka birini kendi çukuruna çekmek istemenin amacı ne?
Ateist birine küfrediliyor mesela iyi bir şeymiş gibi mutlu olarak. 
Oysa dinimiz hoşgörü dini değil mi? Onun inancını yargılamak bize mi kaldı?
Müzik zevkleri eleştiriliyor hem de en katı dille.
Eleştirenlere bakarsak kendi "mükemmel" müziğini bulmuş insanlar. Bu konuda hiçbir eğitim almadan eleştiriyorlar.
Peki eleştirmek sana mı kaldı?
Hayatımdan herkes çıkabilir arkadaşlarım, kardeşlerim...
Hatta annem, babam, kardeşim çıkacak bir gün belki de ben onların hayatından ama hep yanımda olacak şeylerimi sayarsak; kitaplarım, müziklerim, deli dolu çılgın ruhum. 
Kadına şiddeti protesto amaçlı saçımı mor yapmak isteyen ve annesi tarafından kısıtlanan biriyim.
Sosyal sorunlarla yaşayan başka bir ruhum daha var.Siyaset düşüncemi herkesle sonuna kadar tartışan ve araştırmacı manyağım.
Araştırmak asla kötü bir şey değil tavsiye ederim.
Bazen seri katilleri araştırırım, insanların deli diye yargıladıkları insanları...
Herkes gibi kötü yargılamam onları çünkü bilirim o insanların durumunu kötüye çeviren bir nedenin olduğunu.
Onlara bakıp ne kadar zor durumda kalırsam kalayım güçlü olmam gerektiğini anlarım.
Son bir şey daha 29 ekimlere 19 mayıslara gidin.Size çok ihtiyaçları var!
<3 Atatürk <3