DEVAM ETSEM Mİ YAZMAYA BİLEMEDİM Bİ BAKIN
Oğuz Hanağası'nın ağzından;
"Herkes son bir şansı hak eder mi?" dedim.Kafasını bana çevirdi ve gözlerimin içine bakarak konuştu.
" Herkes ikinci bir şansı hak eder. Sizce de öyle degil mi?" dedi. Öyle baktı ki bir şans daha istermişcesine. Ama ben tam tersini düşünüyordum.
"Kimse son bir şansı haketmiyor. Aksine birine ikinci bir şansı vermek aptallıktır." dedim. Gözlerimi devirerek. Herkes bize odaklanmış yaptıgımız bu laf dalaşını izliyordu.
"Aptallık mı?" dedi. Sinirlendigi ses tonundan belliydi.
"Evet aptallıktır." dedim. Gözlerimi ona dogru çevirdim ve içten içe sinir oluşunu izledim.
Ben bu saçmalıga asla dahil olmam aptal degilim ben.
Ayça Balakar'ın ağzından;
"Herkes son bir şansı hak eder mi?" dedi. Sordugu soruyla bir anda kafamı ona çevirdim ve gözlerinin içine bakarak konuşmaya başladım.
" Herkes ikinci bir şansı hak eder. Sizce de öyle degil mi?" dedim. Ani bir kalp atışı ile cevabını bekledim belkide bu benim şansımdı. Belki..belki yeniden biz olurduk.
"Kimse son bir şansı haketmiyor. Aksine birine ikinci bir şansı vermek aptallıktır." dedi göz devirerek hiç düşünmeden. Cevabı hazırdı. Etraftaki gözler üzerimizdeydi.
"Aptallık mı?" dedim anlık bir sinirle. Sanki inadıma yapıyordu herşeyi.
"Evet aptallıktır." dedi. Her ne kadar sinirlensem de şimdi pes edemezdim. Pes edersem" Yeniden" olamazdık.
Ben de ayçaysam sen en büyük aptalsındır.