Żyła w obłędzie. 

Zamknięta w swojej pracowni z oknem zabitym deskami i grubą kurtyną zamiast drzwi. 
Wielka pluszowa maskotka była dla niej poduszką, kochankiem i przyjacielem jednocześnie. 
Zapomniała jak brzmi jej własny głos, bo przecież tak naprawdę niewiele go używała. 
Spała z otwartymi oczami w potężnej drewnianej szafie przykryta kosztownymi sukniami. Zawsze mając ten sam sen o wielobarwnym strachu na wróble odwiedzanym przez smutne dziecko. 
Nie rozmawiała już z bogiem, bo ile można słuchać o przemijaniu? 

I tylko wciąż elegancko wyglądająca książka podtrzymywała jej oddech. 

Książka której kompletnie nie rozumiała. 

Książka którą szczerze gardziła i którą najchętniej spaliła by w kominku gdyby tylko taki posiadała. 

Książka zalana mlekiem, wódką i kawą. 

Książka sponiewierana, zakurzona, o której istnieniu najchętniej by zapomniała. 

Książka o marzeniach, uczuciach, konsekwencji i szczęściu. 






Książka która nie została jeszcze napisana.