Zawsze lubiłem pisać. Był tylko jeden problem. Nigdy nie byłem zadowolony z tego co piszę. Zawsze widziałem masę błędów. Nic mi tak do końca nie pasowało. Jednego dnia dopisywałem jedno zdanie tylko po to aby następnego je wściekle skreślić, zastanawiając się jak mogłem coś takiego napisać. W zeszytach, w których pisałem, 80% treści to były skreślone fragmenty. Nigdy nie dokończyłem zaczętej opowieści. Za każdym razem poddawałem się stwierdzając że historia jest beznadziejna, a ja już nigdy nie powinienem niczego próbować pisać. W końcu jednak zawsze zaczynałem od początku. Zdarzało się, że pokazywałem komuś fragmenty moich opowiadań. Zwykle otrzymywałem pozytywne opinie, czasem nawet zachwyty, ale nigdy im zbytnio nie ufałem. Przecież mama czy kolega nie powiedzą mi w twarz, że okropnie piszę. 
pewnego razu zacząłem opisywać przygody moje i moich przyjaciół w papierowych grach fabularnych. Po raz pierwszy podobało mi się to co piszę. Czułem jednak pewien niedosyt. Opisywać to przecież nie to samo co tworzyć. Byłem zły na siebie, że nie potrafię napisać niczego całkiem własnego. Za każdym razem, gdy próbowałem coś stworzyć, mój umysł zarzucał mnie setkami fragmentów z książek, filmów czy gier, zalegających w mojej pamięci. Zdałem sobie sprawę, że nie jestem w stanie tworzyć w próżni. Muszę się na czymś oprzeć. Wtedy wpadłem na pomysł aby oprzeć się na najbardziej "własnej" rzeczy. Na moim życiu. Nie twierdze, że moja codzienność nadaje się na fabułę książki. Potrzebowałem jedynie inspiracji, która nie brałaby się z obcych dzieł. Zacząłem więc czerpać z własnych lęków, wspomnień i nadziei. Tak zacząłem powieść "Opowieść ślepca" (tytuł roboczy). Nie jest łatwo. Czasami tygodniami nie mogę nic napisać. Tak zwany kryzys twórczy. Jednak mimo wszystko podoba mi się.
Zamieszczam tutaj treść opowiadania, żeby wreszcie otrzymać w pełni obiektywne opinie i stwierdzić czy warto. 
Wow, ale się rozpisałem. Ciekawe czy ktoś to przeczyta. :)