Ruhuma haykırış var ki ebedi dinmez sesi çınlar daima
özgürdür sözlerim belki ama acıtır diye suskunluğum var
birikim yaptırdım sevinç hüznü doldurur akmaz yaşlar gözümü
yürekte dinmeyen hasret sızımı sızarak çölleri denize bağışlar
Bilinmedi söylediğim söz önce beni yaktı bilinmez, em-pati kurdukça ruhum çözülmez
acıya sustuğum özlemlerim var. kan ağlıyor gözüm sözüm yarım çıkıyor dilim dönmüyor yutaklarım düğüm düğüm belki dir ondan
haykırdım haykırdım durmak bilmedi haykırış sesim hiç yükselmedi 
çektiğim acı kaderim benim hiçte o kadar mükemmel değilim
basitçe bende bir Allah kuluyum derdimle yaşam doluyum...

Sessiz kaldıkça hep konuşurum içimdeki kızgınlığa acır dururum
ne soluk alır nede veririm adıma dizilmiş anlamlarım var
erkekti belkide bu kadınlığım soyutlandı içinden sanki çocukluğum
babasız evindim erkek çocuğu anneye teselli olduklarım var

Keşkelerim vardır herkes gibi çektiğim acıyı tebessümle süslerim
bazen beceremez gizli ağlarım doldu gene gözüme hep gözyaşlarım
düğüm düğüm boğazım nefessiz kaldım...

Takatsız yüklerim vardı acınası hallerim, 
hep gizlerken yeksiz patlarım
artık fayda da vermiyor depresyon ilaçlarım
doktoruma diyeceğim başka daha etkili ilacın var mı? 
sessiz yine çekildim gönül köşeme 
akıttım içimi beyaz sayfama helallik isteyip yapışacaklar yakama
ölünce şu içim susar mı dersin? 
susuyorum diye sessiz sanılırım ama içimdeki mahalleyi ben yönetirim
muhtar olmasam da sayılırım ikametgah verip gelenle münazara mı yaparım...

Özlü olur belki bazen sözüm ama genelde düzdür hep yazım kafiyesiz çalsam da sözle hep sazı kendime ozanım çalar söylerim dinler överim
korkusuzdur adımlarım ürkekliğini gizli tutarım gücümü mevla dan alır ondandır dayanıklıklarım.
Bir gün belki bende bıkarım eyvallah dememde bu diyarı yakarım...
Tükeniş içimde endamım da değil bıkkınlık beynimde sevdamda değil
bu sözler benden mi bilinmezler deyim yazarım sözümü gizlemem ki ben