Aslında her gün damla damla nefesimiz eksiliyor.  saymıyoruz,belirlemiyoruz. çok sordum kendime her gün ;ölmek istiyorum ; diyişimde acaba gerçekten ölmeyi istiyor muyum? yoksa acılar karşında güçsüz kaldigimda, dayanamadığımda ,nefesim kesildiğinde, ya da en azından öyle hissettigimden miydi?  ölmek istemem?  ama hiç bir zaman ölen insan acı çekmez.  geride bıraktıkları acı çeker.  ben her canım yandiginda sürekli ölmek, yaşamamak istedim.  ama geriye dönüp baktığımda her aldığım darbede birazdaha hayata tutundugumu farkettim.  Çünkü tutundugum her dalı kırdılar.  her seferinde dizlerim kanaya kanaya, köşeme çekilip kendim çektim acımi. ama herkese gülücükler saçtım. zamanla o gülücükler kor olup ciğerimi yaktı.  vazgeçmedim. hayat bir oyunsa! o oyunun baş rolü benim.  ve her hikayenin sonu mutlu bitmiyor.  bu hikaye mutlu veya mutsuz ama elbet sona varacak.  Dünya benim için var.  kimse;  ne yaptığımı, ne düşündugumu, ne giydiğimi... yargilayamaz. ben altından kalkamiyacagim islere kalkişmam. yapmacık insana selam bile vermem.  ya sahici ya doğrucu. 
sizin dünyanızi başkası değil siz şekillendirin...