deniz

öyle işte

evet

https://drive.google.com/file/d/0ByqZ_r-s-R1PNFJUZWxHY0xqY1k/edit?pli=1 
          
          guns germs and steel

insanlar böyle, bir garip. seni yavaş yavaş delirtirler, sen delirirken itinayla senden kaçarlar, sen gittiğinde ise klişe cümleleri hazırdır:
          – neyi vardı ki acaba ölecek kadar? (onu bilmediğin için gitmiş olmasın?)
          – keşke bir arasaydı, konuşur dertleşirdik.
          – çok abartmış, bir borç için ölünür mü? (hala bir insanın para için öleceğini düşünüyor.)
          – çok iyiydi, çok.
          
          sorma neden falan filan dinlerler arkandan. “pek çok gideeeenn memnun kiiii yerindeeen” diye çığırırken akıllarından geçersin, sonra da bir başkasını delirtirler.
          çünkü birileri delirmiyor, hiç bir zaman da delirmeyecek. beton gibi bir şey bunlar. seni ortandan çatlatırlar ancak bunlara hiç bir şey olmaz. ellerinin titremesini, saçlarının dökülmesini, nefes almakta zorlanmanı, kararmış cildini, herkesten uzaklaşmış olmanı, sebepsiz öfkeni, her şeyi sorguluyor olmanı, sebepsiz gülümseyişini, yok yere ağlayışını, sigara üstüne sigara yakıyor olmanı, bir şarkıyı beş saat boyunca dinleyebiliyor olmanıizlerler ve bir kaç klişe yorumları ceplerinde hazırdır, seni yaftalarlar.
          kimse seninle gerçekten bittiğin gün yan yana durmuyor, dursa da sen görmeyebiliyorsun. bitmişsin çünkü, ceplerin bomboş. bu cepleri klişe kelimelerle – sahte dostluklarla – iğrenç klişe ilişkilerle dolu insanlarla yarışamazsın; zaten, sen onları kendinle aynı kulvarda görmezsin. kibrin yoktur hani, kulvar dedim, kendini üstün görmezsin. onları dünyaya yakıştırırsın, kendini quasimodo gibi bir şey hissediyorsundur en iyi ihtimalle onların yanında. onlar dik, sen kamburun önde gideni. onların örnek hayatları var, sen hiç bir yere hiç bir zaman yakışmadın, hiç kimseyi tam mutlu edemedin, kimse seni mutlu edemedi, hiç bir işi doğru düzgün yapamadın.
          dedik ya, algıların pas tutmuş.
          
          ipek de yavaş yavaş delirmiş. keşke dönse de, bir konuşabilsem onunla. keşke ipek dönse de şu sözlükte bir kaç cümle yazsa. tüm tahsile dayalı, mantığa dayalı yazılara tercih ederdim onu; sadece ipek’i okurdum.
          ipek’i çok seviyorum.”
          
          kaknem (ekşisözlük yazarı)

yavaş ya da bir günde; delirmişsin bir şekilde. algıların yön değiştirmiş/kapanmış, bu yüzden, iyi bir kaç şeyi de hayra yormazsın. zaten korku kardeşin olmuştur, iyi bir şeyin, berbat on şeyle takip edileceğini kabul etmişsin.
          en son korkularından arındığın; deliliğin zirve noktasına gelirsin. intiharı korkaklık olarak niteleyenlerin bilmedikleri tam da budur. hiç bir şey, intihar eden insanın umrunda değildir. umursamazlığın gerçeğine vakıf olan insan için, aşılması gereken bir sorun yoktur ortada. intihar teşebbüsünde bulunmuş, başaramamış biriyle konuşunca çok net anlatır; intiharla ilgili söylenen şeylerin çoğu yalandır. vazgeçiş, öyle kolay bir şey değil. vazgeçmek kolaycılık değil. vazgeçemediklerin değil midir akıttığın gözyaşlarının sebebi genelde?hayatta üç beş gün daha fazla tutunmanı güç mü addediyorsun? bak sözlük okuyoruz, buraya yazıyoruz, buraya kusuyoruz; birazdan da başka bir şeye kaydıracağız ilgiyi ki; gerçekliğin ortasına düşmeyelim. intihar eden ise o gerçekliğe ulaşmayı umar aslında. buraları kendisine fazlaca sahte gelmiştir, bıkmıştır sunilikten. dikkat edilirse fark edilir; intihar edenler genelde çok gerçekçi insanlardır.
          
          intihar etmemişse bu insanın önünde bir seçenek oluyor zaten: “saldım çayıra arkadaş” demek. hakikaten de salar. etrafındaki umursamaz ama yüzündeki çizgileri derin, gözleri ufalmış insanlara bir daha bak; piç/gevşek değil onlar. fazla sürünmüşler, fazlaca yorulmuşlar, bıkmışlar, incitilmişler, çabaların hiç bir yaraya merhem olmadığını çoktan fark etmişler ve hayatın gerçeğini idrak etmişler: her şey geçiyor, herkes gidiyor.
          o “yavşak” karşında boş boş sırıtıyor ise çok tahammülüdür, intihar etmemiş hala çünkü, saygıyı hak eder.

***
          
          “ipek ne acı çekti bilmiyorum, neler düşündü, nasıl süreçlerden geçti, nerede yenik hissetti, hiç kimsesizliğinin idrakına nasıl vardı; hiç bir fikrim yok. çok konuşasım var kendisiyle, artık diğer tarafta olur herhalde.
          cümlelerim, yazılarım çok uzun oluyor. düşüncelerimi bir çırpıda anlatamadım hiç ama bu dünyada ipek gibi insanlar da yaşıyor işte. bir cümlede çıkarıveriyor her şeyin özetini. bu kadar özetlenebilir miydi hayat, intihar?
          
          çok garip ya. hissediyorsun her şeyin çığrından çıktığını, sağa sola saldırmaya başlıyorsun. sahte sosyallikler içine giriyorsun, ayaktaymış gibi görünüyorsun sürünürken, gülüyorsun-eğleniyorsun-alkolün dibine vuruyorsun-salak salak gülüyorsun; en son acziyetini fark ediyorsun, sahtelikten bıkalı zaten çok olmuş, içine kapanıyorsun.
          tüm bu ve daha sayamayacağım süreçlerde, bunalımlarında, insanlar sürekli seni eleştiriyor, sana yaftalar üretmekle meşguller. gülüşün gevşeklik, eğlenmen “hadsizlik”, sosyalliğin “orospuluk/piçlik”, umursamazlığın “hayvanlık”, birine umursamazca cevap vermen “edepsizlik”, içine kapanıklığın “bunalım takılmak”, odandan çıkmayışın “şımarıklık”, bazılarının depresyon dediği küskünlüğün “bulmuşken bunamak”, “kıymet bilmemek”, “şükürsüzlük” oluyor.
          
          sen tüm iğrenç ruh haline rağmen, bu yaftaların farkına varırsın. rağmen falan değil aslında; bu durumlarda her şeyi biraz fazla net görmeye başlarsın. umursamazlığının yerini derin bir hüzün alır, insanları kendine hiç tahmin edemeyeceğin kadar uzak görmeye başlarsın, anlatacak hiç bir şeyin yoktur, anlatsan bir işe yaramayacağını/anlaşılmayacağını bilirsin; çözümsüzlüğü kabul etmişsin, yenilgiye doymuşsun, savaşamazsın.

“Yavaş yavaş delirdim, kimse farketmedi. Hayat çok zor. Ailemi çok seviyorum.”
          01
          ARA
          Yavaş Yavaş Delirmek
          
          Bir not düştü hayatın anlamsızlığına
          ‘Yavaş yavaş delirdim, kimse bunu farketmedi’
          Suskun bir kelebek çarptı boğazın sularına
          Ertesi gün gazetelerde -gülen- eski yüzü ile
          Neydi dostlarının anlayamadığı
          Anlatamadığı ne vardı
          Tabutuna sarılı duran ihtiyar babasına
          *
          ‘Yavaş yavaş delirdim, kimse bunu farketmedi’
          Solgun bir yaprak düştü boğazın sularına
          Tam da bahara çalarken gözleri
          Avunacağı bir sevda vakti
          Ağlatarak bir yalnız kenti
          Anlatamadıklarıyla veda etti.
          *
          Bu şehrin insanına nisyan vurduğu zaman
          Korkar oldu insandan insan
          Şu körolası yalnızlık hortluyor ya!
          Azgın sularda boğuluyor insanca her isyan.
          *
          ‘Yavaş yavaş delirdim, kimse bunu farketmedi’
          Haber saatlerinde unuttuk gülmeyi
          Yürekleri kinli, elleri kirli, dişleri sivri
          Gözleri korkulu heber spikerleri
          Parkta, durakta, sokakta
          Ürküttüler masum kelebekleri
          *
          ‘Ne yaptın kızım!’ feryadında bir baba
          İzi bile kalmıyor çığlıkların
          Sonraki sabahlarda
          Yavaş yavaş deliriyorum haberin ola!
          
          Erol

https://siirantolojim.wordpress.com/tag/ipek-erturk/

"Seni öyle özledim ki bu his beni elimden tutup yürütüyor." diye yazmışım.
          
          
          KAFAMI S2M

❝En çok acıtan hisler, en çok yakan duygular, en saçma olanlardır. İmkansız şeylerin arzusunu duymak kesinlikle imkansız oldukları içindir; geçmişe olmayan şeyler için duyulan özlem; olmuş olabilecekler için duyulan arzu; başka birisi olmadığın için duyulan pişmanlık; dünyanın varoluşundan duyulan tatminsizlik. Bütün bu ruhun bilincinin ara tonları, bizi, kendiliğimizin sonsuz bir gün batımında acı dolu bir manzaranın içinde yaratır.❞
          _________________________
          [Fernando Pessoa, Hiçbir Şey İstememenin Mutluluğu]