ÖzgüRuhlar

yazamıyorum nedense..

Sadece yaşamıyorum.
          Aynı zamanda ölüyorum..

Uzun kavgalar da etsek, kırılmadım sana
          Kırmadım da,
          Hatta en çok o zaman içime attım
          En çok o zaman yansıtamadım
          Boş verelim artık
          Yaralarımı saracak biri
          Kalbime dokunacak biri
          Ruhumu okşayacak biri edebiyatını
          Yaraları daha çok kanatırlar
          Kalbine dokunmadan sikerler
          Ruhu degil bacaklarını okşarlar ancak
          İnanıyorum işte.. yapamazsın
          Böyle istiyorum diyeceksin!
          
          Oysa
          Sevgimden
          Sana kırgınım bile diyemedim
          Neydi, yine de neden kaybettim
          O, neden ben değilim
          Uyum mu diyeceksin
          Aramızda ki uyumun da amına koyayım
          İtiraz bile etmeden
          Ben senin bütün isteklerine
          Seni öperek uyandım..

Kimisi araçlardan kimisi mermilerden kaçıyor ..
          Mesafeler uzak olabilir ama onlar koşmaya başlayınca durmak istemiyor. Kim bilir ? Belki de işlerine gelmiyor ya da koşunca durmak bilmiyorlar .. hoşlarına gidiyor sanırım bu durum.. korku, adrenalin ve o çocuksu heyecan..
          Çocukluk işte akıl erdiremezsin ki, yetişemezsin onlara.. eğer sizde çocuklukdan başladıysanız koşmaya yorulmadan biraz dinlenin derim bir köşede.. Lakin dinlenmeye vakit kalmıyor çoğu kez..

bazen acı çekiyorum.. kitaplar gibi güzel gelmiyor hayat

13 yaşımda gitmiştim ilk kez psikoloğa...
          Yediği şizofren karakterlerimizden göbeği şişmiş palyançoya benzeyen bi orospu evladı duruyordu karşımda...
          Durumu anlattım, durumu anlattım ve durumu gene anlattım...
          36 dakikalık konuşmamın sonunda bana sadece;
          "Anlıyorum" dedi...
          Ben de kibar bi sesle "Senin gibi psikoloğun koltuğunu sikeyim" dedim, çıktım.
          İşte o gün bugündür, gitmiyorum doktora...
          Onun yerine yazıyorum..

İnsanları tanımadan, bilmeden dosdoğru yaşamak güzel mi çirkin mi pek bilmiyorum..
          Ama insanları yüz hatlarından, mimiklerinden, konuştuklarından anlamak, bilmek, tanımak. İşde bu iğrenç bir durum ..
          Kandıramıyorsun kendini, inanmak istediğine ulaşamıyorsun .. biliyorsun neyin ne olduğunu .. bir de bildiğine emin olamıyorsun ya bu sefer insanlara karışıyor ruhun istemsizce .. 
          Ruhunu boğazlıyor insanlar .. ruhunu incitmeden öldürmeye meilleniyorlar .. korusan susturuluyorsun. Korumasan aptallaşıyorsun ağızlarında ..
          Sonrası meçhul zaten bilinmezlik .. insanları tanımayın bayan .. insanlar göründüğü gibi temiz değiller .. insanları yaşayın sadece ve yaşıyacak bir şeyler aramayın o diyarlarda .. ne kadar ararsanız yaşanacak bir şey o kadar kaybolursunuz bu bilinmezlikde. Çünkü insanlar yaşanmalı.. lakin yaşanılmıyorsa orada hayat aranılmamalı ..

Hedefimiz popüler olmak değil.
          Hedefimiz; yaralı kalplere dokunmak.
          Onlara bir nebzede olsa umut ışığı olabilmek ..
          Hayatda her şey kötülük uğruna gözükebilir ..
          Ama illa ki geriye kalan yarım, eksik, bir yerlerde acı çeken güzel ruhlar var iyi ruhlar ! 
          Önemli olan o ruhları kaybetmeden çabucak onlara ulaşmak ..

Ruhun can çekişiyor sanki adam .Sanki konuşmak istiyorsun da birileri seni engelliyor. Boğazında şeffaf, saydam bir cam var gibi. Konuşmak istiyorsun birileriyle, konuşuyorsunda. Sanki konuştukça kırıyorsun, yıkıyorsun. Üstelik sen de kan, revan içindesin. Aniden bakınırken gördüm profilini ilgimi çektin. Konuşman,  tavrın, anlattıkların. İçinde kalanlar var gibi, açıklayamayacağın şeyler gibi. Böyle bir duygu senfonisine kapıldım senin hakkında. Beni biraz aydınlatır mısın? 

İki şeye hakkım var; özgürlük ve ölüm. Birine sahip olamazsam ötekini isterim. Çünkü kimse beni canlı tutsak edemez..