Bazen en yakınlarımız en uzağımız olabiliyor, en uzağımızda en yakınımız...Mesele yakın olmak ya da olmamak değil.Mesele uzak olmak ya da olmamak da değil. Mesele güvenmek bence. Hayat bazen insanı öyle bir noktaya getirir ki; kazığa otururuz.En güvendiğimiz yer sırtımızdır, çoğumuzun öyledir en azından.Ama dünyada bize en uzak olan yerde sırtımızdır.Lanet olası önyargılarımız ve çelişkili duygularımız bize en yakınımızı en uzağımızmış gibi gösterir.Hepimiz lanet olası at gözlüklerimizle bakıyoruz hayata.Buda bizim cezamız, Tanrı belamızı böyle vermiş!
