Bilmiyorum, şu an kitabımı gerçekten kimler okuyor… Belki bir kişi, belki de hiç kimse. Ama yine de yazmak istedim; çünkü bir yerde, birinin satır aralarında beni bulduğuna inanmak güzel geliyor insana. Bugün biraz yoğundum, kelimeler aklımda birikti ama parmaklarım onlara yetişemedi. Bu yüzden bölüm biraz gecikti, affet beni. Bazen hayatın telaşı, hikâyelerin bile önüne geçiyor. Eğer şu an bunu okuyorsan, bil ki içten bir teşekkür borçluyum sana. Zamanını bana, kelimelerime, kurduğum dünyaya ayırdığın için…
Ve evet, seni içten bir sevgiyle, usulca öpüyorum çünkü bu satırlara ruh veren sensin.
