Bu gün merakıma yenik düştüm ve çizgili pijamalı çocuk filmini izledim, Allah belamı verdi. Çok açıklayamacağım derecede ağırdı benim için.. Beraber ölüme gitmeleri, yankılmadan önce el ele tutuşup birbirilerine destek olmaları. Önceden "yanarken bile çirkin kokuyorlar" demelerinin ardından, Bruno'nun yankılarak ölmesi, sırf yemek yediği için Shmuel'in darp görmesi, Babasını bulamamışken masumca yağmur dinene kadar kalmamız için getirdiler gibi düşünmeleri, oyunculukların rollerinin ve hislerin derinliği, insanların acımasızlığı.. Normalde dram filmlerinde göz yaşı tökmem. Titanik falan izlerken bile hiç ağlamamıştım. Takii bu filme kadar, bana kalırsa tam bir başyapıttı, replikleri filan can alıcıydı. Hisslerimi bölüşeceğim biri olmadığı için buraya yazıyorum. Ama film muhteşemdi. Fena ağlattı. İzlemeyenlere kesinlikle öneriyorum.