.

Cerrahtan Diyetisyenliğe geçiş...

Sex sonrası içilen sigara>>>

15 tatilde dövme yaptıracağımm sonunda... 

Şimdi biliyorum ki bazı insanlar hayatına girer, gürültü yapar ve gider. Bazıları ise gelir, hiçbir şey söylemeden yerleşir ve kalır. Ben artık kalanı seçiyorum. Gelenin ne kadar etkileyici konuştuğuyla değil, varlığının ne kadar sakin hissettirdiğiyle ilgileniyorum.
          Eskiden insanlara kendimi anlatmaya çalışırdım, ‘beni anlasınlar’ diye. Şimdi gerek duymuyorum. Çünkü artık anlaşıldığım yerlerdeyim. Kavga ederek kendimi göstermeye çalıştığım zamanlar vardı; şimdi sessizliğimin bile bir anlamı var. Meğer susmak da konuşmanın başka bir şekliymiş, yeter ki doğru kişi duysun.
          Yanımda olan biri var artık, varlığı bile yeter. Zor zamanlarda ‘neyin var?’ diye sorgulayan değil, yanına oturup hiçbir şey demeden hissettiren biri… Sakin bir ses, yormayan bir bakış, kavga etmeden de çözülebileceğini anlatan bir duruş. En çok da bu iyi geliyor bana. Çünkü ben çatışmaya alışmışken, o bana çabasız huzuru öğretiyor.
          Artık büyüdüm. Şimdi ne geçmişten korkuyorum ne de geleceği hesaplıyorum. Sadece bugüne bakıyorum ve ‘iyi ki’ diyorum içimden. Çünkü ilk kez biri var yanımda ve ben onu hayatıma aldığım için değil… o geldiğinde içim ilk kez dinlendiği için.
          Belki de mutluluk büyük şeylerde saklı değilmiş. Belki sadece doğru anda, doğru insanın ‘buradayım’ demesinde saklıymış. Ve ben bugün, gerçekten buradayım. İlk kez savaşmadan, yalnızca sakinleşerek...

Eskiden hayatımda çok fazla ses vardı. Herkes bir şey söylüyor, kimse gerçekten dinlemiyordu. Gereksiz insanlar, bitmeyen tartışmalar, kendimi açıklamak zorunda kaldığım anlar… Hep çabaladım, hep anlatmaya çalıştım ama o kadar yorucuydu ki. Kafamda sürekli bir savaş vardı ve sessizliğin bile rahatlatmadığı günler oldu. Belki de en kötüsü buydu; yalnızken bile huzur bulamamak.
          Artık öyle değil. Hayatımda gereksiz olan herkes gitti, gitmeleri gerekiyormuş zaten. Geride kalan boşluk sanıyordum ki beni ürkütecek… ama tam aksine, o boşluğun içine huzur yerleşti. Ve o huzurun içinde biri var şimdi; beni yükseltmeden, bağırmadan, zorlamadan anlayan. Şaşırıyorum çünkü ben tartışmaya alışmışken o sakinlikle yaklaşıyor. Sesimi yükseltmeye kalktığımda bile elini uzatıp durduruyor beni. Biri sana ilk kez sakin olmayı öğretiyorsa, meğer ne kadar gergin yaşadığını o zaman fark ediyormuşsun.
          Şu an biliyorum ki sevgi gürültüyle değil, dinginlikle geliyor. O yanımdayken kendimi savunma ihtiyacı duymuyorum. Kavgayı değil, sükûneti seçiyorum çünkü artık biri var; beni yaralamadan da uyarabilen, söylemeden de anlayan. Ve ben ilk kez hayatımda sadece iyi olduğum için değil, huzurlu olduğum için ‘mutluyum’ diyebiliyorum...

Bir zamanlar sadece ‘biri olsun, sıcaklığı iyi gelsin’ diye içimden geçirmiştim. O zamanlar söylemek bile zor geliyordu çünkü bazı şeyleri dile getirince eksikliğini daha çok hissediyorsun. Şimdi oldu… ne büyük sözlere ne de gösterişe ihtiyacım var. Sessizce içim rahat. Belki de büyümek, istediğinin olmasına rağmen gürültü yapmamakmış. Şimdilerde neye ihtiyacım varsa zaten yanımda. Ve ben ilk kez hiçbir şeyin eksik olmadığını bu kadar sakince hissediyorum

Kimseye kendimi anlatma çabasında değilim. Anlayanlar için gerek yok, anlamayanlar için değmezzz

Bazen en büyük intikam, gülümseyip devam etmektir

Tırnak etlerimi kanattım yaralarımdan öpüp pansuman yaptı.  Yaşayamadıklarımı yaşatan bu kadın , bir melek mi acaba ?

Depresyon güzelim mi