Yaşam denilen kavramı anlamak bu kadar zor mu yoksa ben mi bilmiyorum yaşamasını. Sebeplerin sonucunu etkilemeyeceğini bilsem bile detaylarda kaybolması seviyorum. Sanki yaşayamadığımı düşünsem dikenler batacak yüreğime. Sarılacağım birileri var ama yakıştıramıyorum onları dikenlerime. Kıyamıyorum onları da yaralarımla bir nebze bile kirletmeye. Ve hissizleşiyorum günden güne. Yaralarım kabuk bağlıyorlar kendi dikenlerimle yaralıyorum kendimi. Yeter ki o yaralar kapanmasın. Senden bana kalan tek şey o. Yaran bile o kadar güzel duruyor ki üstümde. Kanıyorum kabul acı da çekiyorum hatta ama vazgeçemiyorum, olmuyor. Meğer ben vazgeçmeyi de bilmiyormuşum. Sarılacağım insanlardan vazgeçiyorum yarana sahip çıkarak. Seviyorum anlasana. Duy işte sesimi. Dön geri. Bak hayallerim ne kadar da sen. Umudum desen tek umudum adının baş harflerinde gizli. Anla artık senin dikenin için kendimi yalnızlığa mahkum ettiğimi. Deliriyorum senin için aklım gidiyor. Gözlerinde unutuyorum dünyayı, tek hatırlayabildiğim sen oluyorsun. Biliyorum sevmedin beni. Kaç kez söyledin inan saymayı bıraktım ben. Aslında bir bavul birkaç kitap yeter çekip gitmeme. Ben her defasında gözlerine kanıyorum gitmemek için kendime bile inandıramadığım bahaneler üretiyorum.
Ben bu hayatta hiç haltı beceremedim. Ne yaşamayı ne vazgeçmeyi. Bir tek seni sevmeyi becerdim o da zaten mahvetti beni.
