- Czy to był ktoś z rodziny? - zapytał tata. Iskierki rozbawienia błyszczały mu w oczach.
- Chyba jeden z wujków. - Delaney starała się dopasować wygląd mężczyzny do ogólnikowych opisów Tony'ego, ale biorąc pod uwagę, że miała do rozważenia aż siedmiu braci jego mamy, szanse na trafienie w tego właściwego były co najwyżej marne. - Strzelam, że Jared, ale nie dałabym sobie niczego uciąć. 
- Nawet małego palca?
- Małe palce są przydatne, tato, przestań je tak dyskryminować. 
Minęło dobre kilka chwil nim Delaney odważyła się zapytać:
- Czemu się śmiałeś?
- Nie śmiałem się. - Teraz zdecydowanie się już śmiał. 
- Powiedział coś głupiego?
- Wyzywał mnie od złamasów, Del, sama oceń.
- Mnie też wyzywał?
- Nie zwróciłem uwagi.
- Co? - Delaney czuła, jak kąciki ust szybują jej do góry. - Jak to nie? - chichotała, równie przerażona nagłym opętaniem taty, co za nie wdzięczna. 
Uspokojenie się zajęło mu, ku rozpaczy Delaney, szmat czasu. Z rosnącym zdumieniem zauważyła, że używał do tego głupich technik doktor Brennan. Wbił palce w zakończenia ust, pociągnął je do dołu, wykrzywiając twarz w kretyńskim grymasie i odliczył do dziesięciu. Potem zaciągnął je do góry i wszystko powtórzył - i tak do znudzenia, aż mu przeszło.
Ale przeszło. Zawsze przechodziło. W końcu był to pomysł pieprzonej doktor Brennan.
- Del? - mruknął w końcu, radośnie się uśmiechając.
- Hm?
- Co to znaczy „osraj się, papużko"?
W porządku, opętańczy rechot taty miał jednak racjonalne wytłumaczenie. Nawet na standardy pogrzebowe.