මං දවසක් අහගෙන කෙනෙක් මෙහෙම කියනවා..... 

ආදරය කියන්නෙම ජීවිත කාන්තාරෙට වැටෙන හිරි පොද වැස්සක්ලු......
මැරිච්ච හැගීම් ආපිට දළු දම්මල පණ ගස්සවන,
පොදේකින් දෙහෙකින්ම අව්වට පිච්චිලා කරන්ගැට්ටි උන මහ පොළොවෙන් නැවුම් සුවඳ අද්දවන,
ජීවන ගමනේ නොයෙක් තැන හම්බෙන කෙත්බිම් වලට හුස්ම පොවන, 
හරි මායාකාර දෙයක් ලු......
හැබැයි 
හෙණ පිට හෙණ පුපුරව අහසම ඉරිතලවන,
ගම් නියම්ගම් පවා යට වෙන තරමට අහසම අඬවන  අසෙනි වැස්සක් තරමට චණ්ඩ වෙන්නත් ආදරේකට පුළුවන් ලු.......
හොඳම දේ කියන්නෙ වැස්සට අධිපති දෙවියෙක් ඉන්නවලු.......
ඉන්ද්‍ර  ලු..... එයාගෙ නම.....
එතෝට මං,
හ්ම්ම්..... 
මං මගෙ  ඉන්ද්‍ර වැස්ස අරගෙන පොළොවට බහිනකම් ජීවිත කාන්තාරෙට වෙලා අමතක වෙච්ච වැහි නැටුම එක එක තාලෙට නට නට බලන..... මෝසම් ලිහිණියෙක්........
එච්චරයිහ්හ්..... 

හයියා හයියා හයියා හාහ්..........
හයියා හයියා හයියා හාහ්..........
හයියා හයියා හයියා හාහ්..........
හයී.... හය හයාහ්....


T_H A R U 𓆩ᥫ᭡𓆪