Sonunda dayanamıyorsun herşeyi içine atmaktan yavaş yavaş tükendiğini hissediyorsun. Seni çok iyi anlıyorum diyen herkesin, seni anlamadığını görüyorsun. En yakınından uzaklaşıyorsun yapabildiğin en iyi şeyin, yazmak olduğunu görüyorsun, yazıyorsun. Herkesten saklasan da, gizlesen de tükeniyorsun. Hani o dışarıya verdiğin mutluluk imajı va ya, içini yiyip bitiriyor.. Biri gelse ve gerçekten tam anlamıyla yanında olsa düzeleceksin gibi geliyor, ama o kadar çok yenilgiye uğradın ki sevmede, değer vermede bir yanın hep eksik, kimseye güvenme diyor. O yanına yenilmeye başladığın zaman asıl acıları tatmaya başlıyorsun. İşte o anlar kalbinin, aklını yendiği anlar oluyor ve benim kalbim aklımı hep yeniyor. Değer vermekte bir sorun yokta, aynı önemi, ilgiyi, sevgiyi, değeri göremeyince başlıyor asıl sorun asıl sorunlar,asıl canını yakanlar oluyor. Birde yitirdiklerin var dönülmez yolda bıraktıkların, geri dönmeyeceğini ezberlediklerin.. Hani her şeyde derler ya "hayat devam ediyor." Aynen öyle ne giden geri geliyor, ne kalanlar değerini biliyor, ne yerin ne de kıymetin değişiyor sen sadece günden güne eriyorsun, tükeniyorsun, hissizleşiyorsun ve en sonunda bitiyorsun..
