Izabella arabasına yaslanırken yine aynı duyguyu hiss etdi. Korku. 5 harf 2 hece.Söylemesi ne kadar da kolay peki yaşamak o hissi iliklerine kadar hiss etmek.Bu hayatda insan en korkduğu o an insan başka hiçbir şeye odaklanmaz istesede yapamaz "abimi yalnız koymam" gibi düşünemeden edemedir Izabella hiç bir güç bunu ona yaptıramadı belki ama bu amansız duygu ona yaptırdı.Aniden arkadan gelen gıcırtı sesi Izabellanın korkusunu zorladı.
-Noldu? Kimse varmı? titreyen sesiyle zorla konuşdu Izabella gözlerinden ne zaman akdığından habersiz gözyaşları artık boynunu ıslatmaya yetmişdi. Kendini toparlayarak arabanın kapısını açdığında yine o anlamsız korkuyu hiss etdi. Artık bilmedi yaşlardan dolayı bulanıklaşan gözlerinden mi yoksa bedeninden bitmek bilmeyen geçip gitmeyen korkudan dolayımı topallayan ayağı artık dizlerini daha fazla taşıyamadı ve donuklukla kilitlendi arabanın şoför koltuğuna kendini atdı.Ayakda duracaq hali yokdu, ilk kez cesaret edip geliyor olmadığından bu his ona yabancı diyildi ancak Izabella için korkunun süresi çokdan bitmişdir.Artık korkusuz geçirdiyi bir saniyenin mevcutluğundan şüphe duyar olmuşdu. Gün geçdikce bu yaşadığı mutlu anılar azaldır ve yok oldu.Şimdi içerisinde olduğu Kırmızı Lamborghiniyı babası doğum günü hediyyesi olarak almışdı ona "o gün nasılda mutluydum" diye aklından geçdi.Evet öyleydi kendini mutlu hiss etmişdi o gün ama şuan bir anlamı yokdu sadece saf korku bütün vicudunu ele geçirerek ona egemenliyini ilan etmişdir.Dışarıdan gelen qıcırtı sesleri daha da artdı Izabella bu sefer savaşmadı,korkunun esiri olduğunu kabullendi artık.Hıçkırıkları ve iç çekişleri daha da artdı.
-IIhhhh,.... Ihhhhh.....hıııhhck...Hııııh......Hayırrrrr.. Hayırrrrr...Ahhhhahah!Ses artık kesildi
