İnsan kendisinin aynası olabilir mi?
Genç adam masanın önünde sessiz sessiz oturmuş bir şeyler düşünüyordu. Annesi ise her zamanki gibi pencerenin önündeki koltuğa yerleşmiş oğlunu izliyordu. Bu gün bir fark vardı; anne, komşusuna ve - oğluyla yaşıt olduğunu bildiği- komşusunun kızına oğlunun nasıl delirdiğini de anlatıyordu, onu izlerken.
Kız, kadının anlattıklarına odaklanamıyor sürekli oğlanı izliyordu. Daha fazla uzaktan bakmak istemeyip masaya doğru yaklaştı ve karşısına oturdu. Genç adam yavaşça bakışlarını masadan kaldırıp kızın gözlerine sabitledi. Ve konuştu:
"İnsan kendisinin aynası olabilir mi?"
Kız ilk başta bocaladı. Sorduğu soru öyle sıradan bir soru değildi ki. Kızın yıllardır yaşadığı kimlik çatışmasını tek bir cümlede özetlemişti karşısındaki ve insanlar buna deli diyorlardı. Bir ağırlık çöktü o an yüreğine. Ne cevap verecekti bu soruya? Yıllardır bunun cevabını aramıyor muydu bu kız da, farklı sorular sorarak kendine...
Alt dudağını büzdü ve kafasını hafifçe sağa sola sallayarak, yardım arayan bakışlarla çocuğa baktı.
Çocuk sanki hissetmişçesine anlatmaya başladı. "İki yıl önce sordum bu soruyu kendime. Eğer kendimden çıkabilirsem, kendime ayna olabilirim diye düşündüm. Aklıma sadece yola çıkmak geldi. Kendimden çıkabilmek için... Kimseye söylemeden bindim bir otobüse. Otobüs ilerliyor, ben ilerliyordum. Tabelaları gözüm görmüyordu. Hangi şehirdeyiz, neredeyiz bilmiyordum."
Bu sırada kız, hafif gülümseyerek "İnsan bazen nerede olduğunu bilmek istemiyor değil mi?" dedi. Çocuk bu sözün üstüne biraz daha sıcak bakmaya başladı kıza, onunla yakınlaşmaya başladığını hissetmişti. Kafasını salladı ve devam etti. "Evet bazen nerede olduğunu bilmek istemiyor insan, hele ki kendinden kaçıp, kendinin dışına çıkıp yine kendini bulmak istiyorsa."
Yutkundu ve devam etti konuşmasına genç adam. "Uzun yolculuklar bazılarına çekilmez gelir çünkü bedenlerini yorar, benim ise her seferinde zihnim yoruluyordu. O gün de öyle oldu. +
