Tomo

Cyjanowodór, HCN – nieorganiczny związek chemiczny zbudowany z wodoru, węgla i azotu, będący bezbarwną, lotną i silnie trującą cieczą o zapachu gorzkich migdałów (który może być jednak niewyczuwalny przez niektóre osoby). Z wodą tworzy słaby kwas cyjanowodorowy (kwas pruski), którego sole noszą nazwę cyjanków. Znalazł zastosowanie w syntezie i analizie chemicznej oraz jako pestycyd. W czasie II wojny światowej był stosowany pod nazwą Cyklon B do trucia więźniów w niemieckich obozach zagłady. Zalicza się go do ogólnotrujących bojowych środków trujących i jest wpisany do wykazu 3. Konwencji o zakazie broni chemicznej.
          
          Po raz pierwszy został otrzymany w postaci roztworu w 1780[16] lub 1782[17] roku przez Carla Scheelego. W postaci czystej wytworzył go Joseph Gay-Lussac w 1815 roku[17].

Krocionóg piaskowy (Ommatoiulus sabulosus) – gatunek wija z gromady dwuparców występujący w Europie.
          
          Krocionóg piaskowy został opisany w 1758 roku przez Karola Linneusza w 10. edycji Systema Naturae, pod łacińską nazwą Julus sabulosus. W utworzonym w 1884 przez Latzela rodzaju Ommatoiulus umieścił go w 1968 Jeekel[1].
          
          Jego ciało jest połyskujące, ciemnobrązowe, długie, walcowate, pokrywa je twardy pancerz. Widoczne są na nim dwa długie pomarańczowo-czerwone pasy, rozciągające się wzdłuż całego ciała, skąd pochodzi jego angielska nazwa – striped millipede. Posiada minimum trzydzieści pięć segmentów. Z wyjątkiem pierwszych trzech i ostatniego, każdy z członków jest zaopatrzony w dwie pary nóg. Będąc w niebezpieczeństwie, krocionóg zwija się w spiralę, w centrum której zawsze jest głowa. Oprócz mocnego pancerza dodatkową ochroną są uchodzące z boku segmentów gruczoły wydzielające trującą ciecz, która zawiera m.in. kwas cyjanowodorowy[2].
          
          Krocionóg piaskowy to gatunek pospolity, rozpowszechniony w całej kontynentalnej Europie[1] oraz na Wyspach Brytyjskich, w tym na Irlandii[3]. Zasiedla niemal wszystkie typy siedlisk[3]: lasy, łąki, tereny otwarte, suche stoki oraz ściółkę różnych zespołów roślinnych, takich jak: bór sosnowy czernicowy (Vaccinio myrtilli-Pinetum), bór mieszany (Pino–Quercetum), grąd Tilio-Carpinetum, czy żyzna buczyna karpacka (Dentario glandulosae-Fagetum); występuje także na glebach piaszczystych. W piętrze alpejskim występuje do wysokości 2800 m n.p.m.[1]
          
          W przeciwieństwie do większości krocionogów krocionóg piaskowy jest aktywny głównie w ciągu dnia. Podczas masowych pojawów można spotkać je bardzo licznie, niekiedy w pobliżu siedzib ludzkich – gromadzą się wówczas na trawnikach, wokół domów, zabudowań oraz w piwnicach. Pożywiają się cząsteczkami ziemi, zbutwiałymi liśćmi, resztkami roślin oraz drewnem.

Krocionogowate (Julidae) – rodzina wijów z gromady dwuparców i rzędu krocionogów właściwych[1]. Ich ciało jest wydłużone, segmentowane, szare, brunatne lub czarne. Nogi i czułki są krótkie. Krocionogowate zamieszkują ściółkę lub spróchniałe drewno. Są roślinożerne i żywią się głównie szczątkami roślinnymi, pędami, kiełkującymi nasionami, młodymi korzonkami, owocami, bulwami i grzybami. Krocionogi mierzą od 3 mm do 20 cm długości[2]. W Polsce występuje 85 gatunków[2], m.in.: Cylindrojulus boleti, Leptophyllum nanum, Julus terrestris, Julus scandinavius, Ophyiulus fallax oraz krocionóg piaskowy (Schizophyllum sabulosum).
          
          Do Julidae należy około 500 opisanych gatunków zgrupowanych w około 90 rodzajach[1], w tym[3]:
          
          Acanthoiulus Verhoeff, 1894
          Afropachyiulus Schubart, 1960
          Allajulus C.L. Koch, 1847
          Allopodoiulus Verhoeff, 1898
          Alpityphlus Strasser, 1967
          Amblyiulus Silvestri, 1896
          Anagaiulus Enghoff, 1992
          Apfelbeckiella Verhoeff, 1901
          Balkanophoenix Verhoeff, 1937
          Banatoiulus Tabacaru, 1985
          Brachyiulus Berlese, 1884
          Buchneria Verhoeff, 1941
          Catamicrophyllum Verhoeff, 1900
          Cerabrachyiulus Verhoeff, 1901
          Chaetoleptophyllum Verhoeff, 1898
          Chaitoiulus Verhoeff, 1895
          Chersoiulus Strasser, 1938
          Chromatoiulus Verhoeff, 1894
          Cylindroiulus Verhoeff, 1894
          Cypriopachyiulus Strasser, 1967
          Dolichoiulus Verhoeff, 1900
          Elbaiulus Verhoeff, 1930
          Enantiulus Attems, 1894
          Geopachyiulus Verhoeff, 1899
          Haplophyllum Verhoeff, 1897
          Haplopodoiulus Verhoeff, 1898
          Heteroiulus Verhoeff, 1897
          Hylopachyiulus Attems, 1904
          Hypsoiulus Verhoeff, 1913
          Interleptoiulus Mrsic, 1988
          Julus Linnaeus, 1758
          Kryphioiulus Read, 1990
          Lamellotyphlus Tabacaru, 1976
          Leptoiulus Verhoeff, 1894
          Leptotyphloiulus Verhoeff, 1899
          Macheiroiulus Verhoeff, 1901
          Megaphyllum Verhoeff, 1894
          Mesoiulus Berlese, 1886
          Metaiulus Blower & Rolfe, 1956
          Micropachyiulus Verhoeff, 1899
          Ommatoiulus Latzel, 1884

BAHAHAHAHCO

Mocny wytrysk

cum

Hej seksiaku