Umudum tükeniyor... Beni görmene dair olan umudum... tükeniyor. Yavaş yavaş usulca sinsi bir hastalık gibi . Sinsi bir kanser edasıyla kapladı tüm vücudumu umut ama şimdi... Tükeniyor … Tükenmeden beni görmen lazım. Tükenirse çok geç .. her şey için . Bu yüzden beni gör. Yoksa çok geç olacak ve ben kendi yarattığım bataklığımda tükenmiş, bitmiş, yorulmuş , boğulan bir şekilde gömüleceğim. KENDİ OLUŞTURDUĞUM BATAKLIĞIMDA... galiba en acı tarafıda bu. Kendimin oluşturduğu bir şeyde yavaşça ölüyor olmam. Kendimden başka suçlayacak kimsem yok hatta seni bile suçluyamam aslında...