O kadar özledim ki: Onları, sevinçlerini, basit kıskançlıklarını, sevgilerini, özgüvenlerini, zor da olsa her şeye katlanmalarını... Kimisi; "Dayanamıyorum, olmuyor.", "Yoruldum.", " Yaşayanıyorum." Kimisi ise "Sınavım var." diyerek aramızda veda etti ve benim onların sevinçlerini hatta ve hatta üzüntülerini görememek artık çok üzüyor. Ben de dayanamıyorum. Onlarsız olmuyor ve bu çok koyuyor anlatabiliyor muyum? Hani gelsinler de demiyorum. Elinde sonunda gideceklerdi zaten. Ama böyle gitmeleri hatta gidememeleri hala burada kalıp bir şey yapamamaları, yapamamız o kadar üzüyor ve kırıyor ki ben artık buraya nasıl bir şekilde tutunmam gerektiğini bulamıyorum. Onların bu nedenden dolayı değilde sevinciyle, sevgisiyle, hani arkam sağlam, arkamdakiler iyi, güvenilir, pişman olmayacağım diye gitmelerini isterdim. Hatta gidebildiklerini bile düşünmüyorum çünkü biz burda hiçbir şey yapamayıp sadece bekliyoruz. Onlar ise gelmeye çalışıyor ama gelebilmek için tutunabilecekleri artık bir dal parçası kalmadı. Evet belki diyebilirsiniz bizi seviyor, sevgisi var. Üzgünüm canlarım ama sevgi hayat kurtarmıyor. Saygı hayat kurtarıyor. Ve bu ortama çok geniş bir şekilde bakın artık. Şu ortamda saygı yok arkadaşlar arası saygı, yazar ile takipçiler arasında saygı var. Başka hiçbir türlü saygı yok. Eğer onlar arkasının sağlam olmasını hissedebilmesi için arkasında bir saygı çevresi,saygı anlayışı bırakması, için rahat olması ve kendinden sonraki nesli saygı içinde bırakmazsa bu kişi kendini bütün hayatı boyunca iğrenç ve duygusuz hissedecek. Bütün saçmalıkları, mallıkları, onları bu hale getirebildim diyecek kadar psikolojik baskı uyguluyor burası. O kadar iğrenç, o kadar saçma sapan bir ortam oldu ki gerçekten bunun için uğraşıp, saçma salak hareketlerle insanların özgüvenleriyle oynadığınız için çok sağ olun.
