S U N S H I N E

Μέρος Τρίτο:
          Το μαύρο κλειδί του εφαρμόζει τέλεια στα βαριά δεσμά μου , είναι τόσο μικροσκοπικό που μετά βίας μπορώ να το εντοπίσω. Με κοιτάει με νόημα σαν να με παρακαλεί , θέλει να με βοηθήσει να τοποθετήσει το κλειδί στην κλειδαρότρυπα να με ΕΛΕΥΘΕΡΏΣΕΙ από τα δεσμά μου να δώσει άλλη μια ευκαιρία στο μισοπεθαμένο εαυτό μου. Δεν αντιδρώ , δεν δίνω σημάδι ελπίδας ... παρά μόνο όταν φεύγει από κοντά μου μετακινούμε ένα βήμα , πιέζοντας τον εαυτό μου να αντικαταστήσει την αλυσίδα που έχει φωλιάσει στο στήθος μου με κάτι πιο ΑΛΗΘΙΝΌ, πιο ΖΩΤΙΚΌ ,πιο ΑΝΘΡΏΠΙΝΟ......

Μέρος Δεύτερο:
          Τα χέρια μου κρέμονται ελεύθερα στο πλάι του κορμιού μου και το βλέμμα μου χάνεται στο κενό διατηρώντας μια μαρμάρινη ουδετερότητα που εφαρμόζει τέλεια με το χλωμό μου δέρμα. Μια χαράδρα φωτός μπαίνει μέσα τυφλώνοντας τα μάτια μου δείχνωντας μου πως πέρα απο το νεκρό μου σώμα συνεχίζει να υπάρχει ζωή κάπου στο πουθενά. Δεν δίνω δίνω σημασία και συνεχίζω να κάθομαι στο σκοτάδι και την υγρασία αφήνοντας μια δόση ανακυκλωμένου αέρα να εισέλθει στους πνεύμονες μου. Με ένα ζωτικό παιχνίδι του σώματος η ματιά μου ξεφεύγει από την καθιερωμένη ευθεία και πέφτει στο πλάι του αδυνατισμένου κορμιού μου. Ένα μικροκαμωμένο παιδάκι στέκεται κοιτώντας με στα μάτια . Τα λευκά του ρούχα έρχονται σε αντίθεση με το μαύρο των ματιών μου τυφλώνοντας με στιγμιαία. Το μικρό και αδύνατο χέρι του στέκεται ψηλά σαν μια αόρατη κλωστή να το κρατάει σταθερό δίπλα μου. Αποφεύγω να το κοιτάξω στα μάτια ...ήδη μου θυμίζει πολλά.

Μέρος Πρώτο:
          Κρατιέμαι από ένα δοκάρι εκεί κοντά, οι σκουριασμένες αλυσίδες εφαρμόζουν τέλεια με τους αστραγάλους των ποδιών μου.Δεν προσπαθώ άλλο να ξεφύγω, έχω χάσει την ελπίδα, ψάχνω εκεί στα σκοτεινά ένα φως να με οδηγήσει ή τουλάχιστον...έψαχνα. Οι δυνάμεις μου έχουν εξασθενήσει, η ψυχή μου πολεμάει να φύγει από το σώμα μου, να με εγκαταλείψει όμως είναι σαν να με λυπάται και παραμένει, με ένα χτύπο καταλαβαίνω πως ζω, μόνο έτσι πλέον... Το μαύρο χόνδρινο υλικό αγκαλιάζει εγωιστικά τα πόδια και τα χέρια απαγορεύοντας μου να εκφράσω με την γλώσσα του σώματος όσα μου έχουν απομείνει. Η άκρη των δεσμών δεν έχει που να στεριώσει ψάχνει κάπου να με αιχμαλωτίσει , μα δεν μπορεί. Όμως εγώ προσφέρω απλόχερα τον κενό χώρο κοντά στο στήθος μου , πείθοντας έτσι τον εαυτό μου να να γίνει πάλι εθελοντής στην καταδίκη μου . Άφησα το υλικό να περάσει από μέσα μου γαντζώνοντας τον εσωτερικό μου κόσμο.....