Than Htet Aung

“ ဟုတ္ပါတယ္…ငါပါ။ မင္းကိုနာက်င္ေစခဲ့မိတဲ့အတြက္ ေတာင္းပန္ပါတယ္ ” 
          	
          	လင္းဖန္က သက္ျပင္းခ်လ်က္ေျပာလိုက္သည္။ သူေတာင္းပန္ေသာအသံက ရုိးသားပြင့္လင္းေန၏။
          	 
          	လင္းဖန္ေျပာတာကို သြမ့္ရွင္းရဲ့ၾကားလိုက္ရေသာအခါ သူမ၏မ်က္လံုးေလးမ်ားမွ မ်က္ရည္မ်ားက ပါးျပင္ထက္သို႔ အဆက္မျပတ္ က်ဆင္းလာျပီး စတင္ငိုေၾကြးေလေတာ့သည္။ သို႔ေသာ္လည္း သူမ၏မ်က္နွာထက္တြင္ အျပံဳးေလးတစ္ခုရွိေန၏။ ယခုအခါတြင္ ဤမိန္းမလွေလး၏အျပံဳးနွင့္ယွဥ္နိုင္ေသာ အရာ ဤကမာၻတြင္ ရွိနုိင္အံ့မထင္။ လူအုပ္ၾကီးမွာ ထိုျမင္ကြင္းေၾကာင့္ စိတ္နွလံုးလွဳပ္ခတ္သြားရေလသည္။
          	
          	ခၽြင္ခနဲျမည္သံတစ္ခုက ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခုလံုးသို႔ ပ်ံ႕နွံ႕ထြက္ေပၚလာ၏။ သြမ့္ရွင္းရဲ့၏လက္မွ ဓားေျမာင္က်သြားေသာ အသံျဖစ္ေလသည္။ ထို႔ေနာက္ သူမက လင္းဖန္ရွိရာသို႔ ျဖည္းညင္းစြာေလ်ွာက္လာ၏။ လင္းဖန္၏ေရွ႕သို႔ ေရာက္ေသာအခါ သူမက ငို႐ႈိက္ေနသည့္ၾကားမွ ဝမ္းသာၾကည္ႏူးသည့္ေလသံေလးျဖင့္
          	
          	“ လင္းဖန္..ရွင့္ကို ကြ်န္မအျပစ္မတင္ပါဘူး…ရွင့္ကို တကယ္အျပစ္မတင္ပါဘူး!”