වෙනස්...,
කවියෙක් සිටියා ඉතිහාසේ,
පද වැල් ගෙතුවලු මන්දාරේ,
හැඩැති නාඹර වයසෙ
රූමත් කතක් ගැන ඔහු මෙහෙම ලිව්වලු,
"සුදෝ සුදු පැහැපත් සිරුරය,
නිල්වන් මැණික් දෙනෙත් යුවල රැගුමය,
තිසර හැඩැති ලැම සොදුරුය,
හැඩැති ඉණැති සිහින් මදුරය,
දිගු නීල වරල ඇත්තේ
සියුම් හඩ හදවතක් ඇත්තේ
රාගි නෙතගිනි බැල්ම ඇත්තේ
සොදුරු කතක් එලෙසමය ඉන්නේ, "
හ්ම්ම්" අලුත් කවියෙක් හුස්මක් ගත්තලු,
"සුදෝ සුදු නෑ ඇය
තලෙලුය,
නිල්වන් දෙනෙත් නෑ ඇය
අඩවන් නෙතු ඇත්තීය,
තිසර හැඩැති ලැමක් නෑ ඇය
ලෑලි ලැමකට හිමිකම් කියන්නීය,
හැඩැති ඉණැති සිහින් නෑ නමුත් ඇයට
උසට සරිලන බරක් ඇත,
දිගු වරලසක් නෑ කළු පාටින් දිලෙන,
පාට කොණ්ඩයක් ඇත උරහිස ලගට,
කටහඩ සියුම් නෑ කොහෙත්ම ටකරම වැනිය
රාගී නෙත් බැලුම් බෑ ඈ හරි පැහැදිලිය...
නොවේ පෙනුම ඒ කල සොදුරු කතක,
එනමුදු ඇයත් සුන්දරයි,
පෙර කතක් ලෙස,.."
~ ලස්සනට මිම්මක් නැති බව කවියෙකු කියන්නෙ කවදාද?
* ලස්සනයි කැතැයි කියල අපිම මිම්මක් හදන් ඉන්න කාලෙක, තමන් ලස්සනයි කියල උඬගුවෙන් ඉන්න පිරිස් අතර, තමන් කැතයි කියල දුකින් ඉන්න අය අතර, හැමදාම වෙනස් අය හිටියා...අපි හැමදාම වපර ඇහින් කෙනෙක්ගෙ අඩුවක් හෙව්වා මිසක් එයාගෙ ලස්සන බැලුවෙ අඩුවෙන්.... මගෙ හිතට එන දේ ලියන්න තෙරෙන්නෙ නෑ..
එත් මට කියන්න ඔනි,
"ඔයා ගොඩාක් ලස්සනයි..!♡"