-

Aslında hiçbir zaman bir hikayenin başrolü olamadım ben. Kendi hikayemin bile. Bu yüzden hep başka kitaplarda aradım kendimi. Belki de hâlâ bulma çabasında olduğumdan severim kitapları. Onları okurken uzaklaşırım dünyadan, başka bir dünyadır orası...

Fazla sevdim ben. Gereğinden fazla, olması gerekenden fazla. Görmedi de ayrıca. Hiçbir zaman. Sessizce ağladım her gece, onun haberi olmadan. O başka bir kıza olan duygularını bana açarken, mutlu oldum o mutlu diye. Hep uzaktan sevdim onu. Hep bir farkettirmemeye çalışarak. O ise beni hep bir arkadaşı olarak görmüştü.

Söylesem kırılırdı. Kızardı bana böyle bir şey düşündüm diye. Kızardı etraftakilere aklıma onlar soktu diye. Kızardı kendine bana umut verdi diye... En çok kendine kızardı ama. Onun üzülmesini istemediğimden söylemedim hiçbir zaman. 

Şimdi ise birkaç ay sonra ayrılacağız, belki bir daha hiç göremeyeceğim onu. Sizde yapmayın böyle bir hata olur mu? Aşık olun, ama sizi sevene. Değer verene. Sadece küçük bir tavsiye... 

-

Kendi hikayem işte. Böyle bir yazarın böyle bir hayatının olması şaşırtıcı mı bilmiyorum ama artık bir sizler varsınız. Tanıyın beni, ne olur yani. Sizde yazın kendi hikayenizi bir yere. Unutmayın ama, her hikaye mutlu sonla bitmez. Eğer mutlu sonla bitiyorsa, bitmemiştir zaten...